İnsan yorgunluğu fena, tüm gücünü alır götürür. Öyle böyle değil, kendine tahammülün kalmaz, oracıkta kıvrılıp son nefesini bekleyesin gelir. Bedenin teslim olur benliğini ele geçiren ağır melankoliye, ruhun ömründen koparılmış bir zaman parçasının içinde hapsolur. Düşünceler, ucunu bulamadığın iplik çilesi gibi, çözmeye çalıştıkça düğüm düğüm olur. Bundan böyle gözlerini yumup, kulaklarını tıkayıp yaşamak için kendine söz verirsin. Olmaz. Hayat izin vermez. Vicdanın susmaz. O tüketen yorgunluk göğüsünün tam ortasına ince uçlu bir hançer gibi saplanır. Kimse bilmez, bu sadece senin kıyametin.
Yaşıyor, nefes alıyor, günlük rutinindesin. Bakıyor, duyuyor, konuşuyorsun. Aslında yoksun, süresini kestiremediğin bir ara modunda beklemedesin. Ne geriye ne de ileriye sarabiliyorsun. Bir yanına kal gelmiş, farkındasın ve farkında olmamış gibi davranmakta, inkar içindesin. Oysa tektir senin gerçeğin.
Uykuya dalmak üzereyken huzuru ne kadar özlediğini hayal meyal anlıyorsun ve bu his her gece tekrar eder. Yastığın yumuşaklığı, çarşafların serinliği hayattan bezginliğini her defasında unutturur, sabaha kadar. Yüzleşmek istemediğin gerçekler bir daha ertelenir, sonra bir daha, bir daha...
Bazı anlar olur, kendini motive edesin gelir: "hadi, bırak düşünmeyi, sadece eğlenmeye bak, yüzeysel ol" filan gibi. "Kahvaltının tadını çıkar, alışverişe çık, şarkı söyle, aman bana ne, vurdumduymaz ol" , der içindeki ses lakin yabancıdır, ciddiye alınmaz.
Hayat ve insana dair olanlara ne kadar gözünü kapatsan, düşünceleri ne kadar sustursan, onlar orada, aklında. Görmezden geldiğin yapmacık davranışlar, kokuşmuş yaşanmışlıklar, rahatsız edici sahte dostluklar maskesiz, perdesiz hep orada, aklında.
Hayatın herkes için bir armağan değil, bir fırsat olarak algılandığı kahrolası gerçeğin çok farkındaysan yaşamak hiç kolay değil. Hangi "...izm" ile açıklanırsa açıklansın yeterli ve gerekli değil. Çünkü bunların hepsinin sorumlusudur insan.

eylül