Bakýþlarýmýz sisli hatýralarda
Gülüþlerimiz arkamýzda kaldý..

Özlem
Güz bahçelerinde
Yüzümüze vuran
Aþk yansýmalarýydý..
Özlem
Gecenin içimizde yaktýðý ateþti
Özlem
Mezar taþlarýndaki sükutun
Yüreklerimize sinmesiydi..
Özlem
Aðýrdan ‘dem’ alan hüzünlerimizi
Duman duman
Yudumlamak çaylarýmýzda
Baharý görmeden hazaný içmekti..

Bozkýrýn tezenesi’nden dinledik Biz
Dokunmadan sevmeyi..
Veysel’in türkülerinden öðrendik
Kalbe yolculuk etmeyi..
Gönül bahçesine ektiðimiz umutlar
Boy boy hüzün verse de þakaklarýmýzda
Yorgun bir yaprak gibi
Düþse de ayak uçlarýmýza
Öksüz bir çocuk gibi sakladýk yüreðimizde..

Gündüz Güneþ akýp gitti
Gece yýldýzlar önümüzden
Ve kaybettik
bir çocuðun gözlerindeki
o masum pýrýltýlarý..

Bâkire zamanlardaki
menekþe kokulu duygularýmýz
solsa
Bitimsiz bir yenilgiye ‘sürgün’ edilsek
Dinmez bir sýzýya meftun olsak da
Yine de Sana tutundum içimde
bir dal sevda ile...