Oyalanıp yaşıyoruz. Zaman yetmiyor deyip saatleri, günleri, ayları, yılları oyalanarak harcıyoruz.
Bir gün: nasıl da geçti? diyoruz.  Bozuklukları orada burada dağıta dağıta bitirir gibi ömrümüzü tüketiyoruz.  Yapacak bir şey yok. Bir süre var, kısa ya da uzun olup olmadığı  bilinmeyen. An'ı yaşamak diye söylence var ya, keşke sadece dillendirmesek...
Yok, keşke demedim sayacağım.  Anları birleştirip yaşamak var.  Hayat güzel. Anlamını bulduğunda...  
Hırsın gazına gelip yaşama sırtını çevirmezsen, nefeslenmek güzel.
Zaman, gelir ve geçer. Yetişebilmek mümkün değil.  Yarışamazsın. Söylenen pek çok şey aslında palavra. Seyret, sessizce. Gördüklerin rol model olmasın. İçine bak. Kapat gözlerini, yüreğini aç. 
Usulca gir kimsenin bilmediği hislerin labirentine. Cesur ol. Ve yaşa. 
Ölmek, çok kolay. 
Yüksek binadan atlarsın. Uyku hapları biriktirip içersin. Silahın namlusunu ağzına alıp tetiği çekersin. Bileklerini kesip sıcak su dolu küvette ölümü beklersin. Daha da ileriye gidip, kendini asarsın. Vedalaşmayı geçtiğinde, ölmek çok kolay.  Oraya varana kadar zordur, fenadır  kafan, sonrası: ölürsün. 
Yaşamak ise zor. Kendini bırakmadan, aklını, vicdanını susturmadan yaşamak çok zor. 
Kıyamet kopmuş sanırsın. İsyanın damarlarını patlatırcasına doldurur. Şakaklarında atar nabzın. 
Sayıklamaların arasında uyuklarsın, ne gündüzün ne de gecen sükun bulur...
Zor gelir yaşamak, direnirsin. Sebeplerin, olmazların var, onlara tutunursun. Oysa, sadece bir hayatın var.  İstemediğin, doyamadığın tek bir hayat. Biz, hepimiz aynı yerdeyiz... 
Konuşuruz. Bilmeden, dinlemeden, anlamadan konuşuruz. Öfkeleniriz; sabretmeyi, hoş görmeyi unutup. Bağışlamayı es geçeriz. Oysa.  Zamanın esiriyiz. 

eylül