Bazýlarýmýzda oldukça yoðun, merhametsiz olanlar da az deðil.  Vicdan ile baðlantýlý. Ýnsan olmanýn þartý vicdan.  Ýnsan denen canlý sürprizlerle dolu.
Baþtan baþlamak gerekirse; doðmaktayýz ister istemez ve hepimizin bir hayali olur.
Sorgulamak pek de iþe yaramaz. Olup bitenlerden ve onarýlmaz yýkýmdan sonra, elzem olmaz. Ancak. Ýlk nefesle baþlayan hayat sana dair. Nasýl istersen öyle devam eder. 

Elbette koþullar ve öðretiler baþrolde. Aslýnda, öyle istediðin gibi gitmez.
Düþününce, insan evladý ne kadar da zavallý görünür, deðil mi?..

Herþeyi olduðu yerde býrakýp devam ederken: kim masum, kim deðil?

Kendimden bahsetmek istemesem de, bir þekilde olur. Bildiklerim, çözdüklerim, vakýf olduklarýmý paylaþmakta her daim heyecan ve sabýrsýzlýk duydum. Elimde olmayan, kiþisel bir durum. Bu arada, öyle insanlar, öyle karakterler gördüm ki, nutkum tutuldu.
Herþeyi geçip sadede gelirsek. Gelemiyorum. Absürt olanlar var. Haklýyken haksýz durumda düþmek var. Emek verdiklerinin lakayitlikleri, vurdumduymazlýklarý, cahil cuhelanýn hücumu var. Bir de tüm bunlarý yutkunup nefes almak var.  An gelir, olsun dersin. Görmezden gelirsin. Vazgeçersin.  Bazen de hayatýndan...

Annemi kaybetmek derin bir yaraydý, zor kapananlardan. Bir varmýþ bir yokmuþ, masal gibi bir hayattý. Ben onu daha tanýmamýþtým bile. Nasýl birisi, hayallerini görememiþtim.
Sonra, dedim ki, hayat birbirimizi tanýyacak  kadar uzun deðil.  Bununla da barýþtým. Ardýndan, bana haksýzlýk edilmesine izin verdiðimi anladým. Sonuçta, hayatýn bir fýrsat köþesi gibi algýlandýðýný gördüm. Ýlk davranan kazanýr deyip üstüme basýp geçenlerin bencil felsefesiyle yüzleþtim. Görünmez mürekkeple yazýlanlar ayyuka çýktý.
Aptallýðýmla yüzleþtim. Utanç duymadýðým, yüreðimden yüzüme yansýttýðý gülümsemeyle nefesim için þükrettim. Hayat bu deðil, ben buyum dedim.

eylül