Ne zaman
köþe baþýnda aðlayan bir çocuk görsem
yüreðim cýzzz eder
yanýna gidip saçlarýnýn arasýna ellerimi sokasým
göz yaþlarýný silesim gelir...



Sormadan edemem
’’Sen kim aðlattý kim ruhunu yerle bir etti?’’ diye...



Cebimde varsa
ki çoðu zaman bir sakýz bir ufak çikolata
bulunur çocuklara
hemen uzatýrým eline
sonra uzanýrým yüreðinin derinliklerine...



Büyükleri vermese eline
hiç bir çocuk silah nedir bilmez
iki yabancý da olsalar
yine de anlaþýr alabildiðine çocuklar
kiminde sarý kiminde kýrmýzý olsa da gocuklar...



Ne zaman bir çocuk vurulsa kahpece kalleþçe
söver sayarým tetiði çeken ellere
sövmek saymaktan da
daha anlamlý bir þeyler yapmak lazým derim
onlar orada patýr patýr ölürken
ben ne su içerim ne de yemek yerim...



Ne zaman bir çocuðun hüznü olsa
ben de kalkamam yerimden
sevmek varken okþamak varken çocuklarý
ne gerek var dayaða
siz sevin ki çocuklarý gönüllerine girin ki
ülke ancak böyle kalkar ayaða...