ADI AYRILIK


Ýnsan ne tuhaf bir canlý deðil mi. Bir varlýða duyguya ve düþünceye sahip olmadýðýnda onun varlýðý çok da umurunda olmuyor. Ancak insan o kiþiye duyguya ya da duruma bir kere alýþýnca onu kaybetmekten çok korkuyor. Bazen ölüm acýsýna benzer acýlar çekebiliyor.
Hani diþin aðrýdýðýnda tüm canýn o bir kemikte olur ya . Bazen bir aydýr tanýdýðýn biri hayatýndan gittiðinde sana çok acý verebiliyor.
Efsanelerde , mitolojiler ve dinlerde hep Havva’nýn Ademin kaburgasýndan yaratýldýðý söylenir.
Ne doðru tespit öyle deðil mi. Çünkü hiçbirimiz kaburga kemiðimizi umursamayýz. Ama o kemik bir kýrýlýrsa kan kusarýz.
Ýliþki içinde olduðunuz adam yada kadýn yanýnýzda iken ona kýzabilirsiniz . Onunla ayrýldýðýnýz ve daha özgür olduðunuz zamanlarýn hayalini kurabilirsiniz.
Ama ayrýlýk geldiði zaman hep o kiþiyi arar gözleriniz. Size bakýp gülümseyiþini özlersiniz. Yanýnýza oturup sizinle kahve içiþini , sokakta birlikte dedikodu yaparak yürüyüþünüzü özlersiniz.
Artýk iliþkiniz monotonlaþsa da ve eskisi kadar birbirinizden zevk almasanýz bile , en ateþli seviþmenizi size yaþatan kiþinin kokusunu bile onun kokusu kadar net alamazsýnýz. Belki de ayrýlan insanýn en zorlandýðý ama konuþulmayan konu budur. Gidenin kokusunu unutmak.
Boþluðunun yarattýðý hafiflikten korkarak onun yüzünü hatýrlayarak “Keþke yanýmda olsa” demek. Cama bakýp “Nerde yanlýþ yaptým” demek ayrýlýk sýzýsýný hisseden herkesin yaþadýðý bir an deðil midir
Hiçbir çaresi olmayan, suçumuz olmasa da olsa da acýsýnýn geçmesini beklemekten baþka çaremizin olmadýðý günler bizi bekler.
Peki acýnýn anlamý nedir . Ayrýlýnca neden acý çekmeliyiz.
Belki doðasýnda sahip olmayý birinci sýrada tutan insanoðlunun tamamen psikolojik kusurlarýndan kaynaklý bir histir.
Belki de hayatýmýzda sahip olduðumuz herkesin ve her þeyin kaybedilmemesini bize hatýrlatan ve bize sahip olduklarýmýza þükretme nedeni veren soylu bir histir.
Belki de doðan bebeklerin sarýlýk olmasý gibi atlatýlmasý gereken anlamsýz bir þeydir.
Nedeni ne olursa olsun ben gözlerini , kokusunu , öpüþünü , gülümsemesini hatýrlayýp üzüleceðimiz kimseyi kaybetmememiz gerektiðine inanýyorum.
Tabii birini kaybetmemek inanma ile ilgili olsaydý adý ayrýlýk olmazdý. Bu kadar acý vermezdi.