Gerçek.
Bir gün bir gerçekle yüzleþirsin. Basit de olsa acýttýðýnda “bu bir gerçek” diye avunursun. Þöyle. An gelir, herkesin bildiði ile yüzleþmek zorunda kalýrsýn. “Ben ne de ahmaðým” dediðin türünden hezeyanlar. Sonra, anlamaya baþladýðýný sandýðýn bir dönemeçte uyanýrsýn.
Saliselik bir aydýnlanma ile çarpýlýrsýn ve
Dünya zamaný için geç, sonsuzluk için sýradan diye geçiþtirirsin.

Kabullenmiþlik.
Boþvermiþliðini yaþarken çaresizliðe sýmsýký tutunursun. “Gücüm yok” kabullenmiþliðine destek verendir hayat. “Otur yerine” der gibi. Ne okul ne de öðretmenlik biter. Diþini göstere göstere korkutur gelecek, unutmak için aklýný uyutursun. Sorularýný çok derinlere gömersin. Ýtirazlarýn sessizliðe bürünür. Nefes alýrken ölürsün. Her þekilde ölürsün. Farkýndasýn.

Sessizlik.
Söylenmeyenlerin. Söylenemeyenin. Ýhtirasýn, kötülüðün sessizliði. Ýyi niyetin, acýmanýn haysiyetsizliði. Utancýn mührü. Ahlakýn, iyiliðin, merhametin sessizliði.
Sessizlik, her türlü. Anlamlar, hayatlar farklý.
Kelimeler, cümleler, hikayeler yüklü sessizlik.

Hayat yüzünden sessiz kalmýþ olmanýn aðýrlýðýný taþýmak ne kadar zordur, bilir misin?
Bilemezsin. Ne yazýk. Öðretilmeyendir.
Ancak. Olur da Aþk ile uyanýrsan…

eylül