Olan olmayan her þey baþlar ve biter, farklý yükleriyle, hayat. Her birimiz, kýsacýk zaman diliminde, kaderlerimizle buluþuruz.

Durmalýyým. Sanýrým kulaklýðýmdaki Rossini’nin etkisinde kaldým. Müzik. Her notasýna yazýlan hisler hikayeleri. Bir an coþkun ve neþeli, bir baþka an sonsuzluktan ölümü çaðýran. Muhteþem olan þu ki, tüm anlarýnda Aþk var.
Durmalýyým. Sessizliði duymalýyým, yeniden. Renklerine bulanmalýyým, kelimeler olmadan.

Adagio in G Minör (Albinoni) dinlemeliyim. Son’un hüznü ve baþlangýcýn doðuþu.

Hayata öðretilmiþlerle dalarýz, bir nevi kumsaldan atlar atlamaz çakýlýrýz.
Dipte olanlar rivayetten ibaret. Kahramanýz ya, uzaktaki kýyýya yüzeriz. Kimimiz baþaramaz… Olsun, hala umut var. Nefeslenip tekrar suya dalarýz. Derinliðin vurgununa yakalanmadan çýkmak için çýrpýnýrken umut ýþýðý yol gösterir. Aydýnlýðýn içinde masmavi, berrak gökyüzü ümidi ile bilinmeze yüzeriz. Yeniden doðar gibi, her yenilginin sonrasýnda yeni baþlangýca kulaç atarýz. Hayat: okyanus gibi kocaman ve tehlikeli.

Müzik biter. Sessizliðin adý hayat olur, þimdilik. Kýsacýk anlardan ibaret zamanlar. Sesler, yüzler, yaþamdan kesitler. Hayat biter.

Dram, komedi veya herneyse, hayat biter. Her yeni yýl biter ve yeniden baþlar, gerçek Son’a kadar nefes ile baþlar mucizeler.

Mucizeler.
Yanýbaþýmýzda, içimizde olup da yüzümüzü çevirdiklerimiz. Bir görebilsek.
Görüp gülümsesek. Aydýnlansa yüzümüz, yüreðimizle sýcacýk sarýlsak kendimize. Mucizelere gerçekten inansak…

Kimbilir kaç yüzyýl çalkalanmýþ bu okyanus. Tekrarlar üst üste yazýlmýþ, kaç zamandýr, kimbilir. Kaçýþý yok, baþý ve sonu var bu hayatýn, besbelli.
Ve bu bir çöküþ, inanýrsan…

Mucize ise, sonsuzluk olur.

eylül