Hayatýnýn herhangi döneminde eline kalemi alýp hislerini kaðýda dökmeyene az rastlanýr. Masum çocukluk, toy ergenlik, gençlik ve eriþkinlik çaðlarýnda insan çiziktirir, yazar. Uyaklý uyaksýz dörtlükler, sevgiliye mektuplar, günlükte uzun uzun iç dökmeler hatta duvar yazýlarýnda itiraflar, her biri insanýn kendini ifade þekli. Oysa yazmak kolay deðil. Çalakalem ya da düþüncelerin saðlam rehberliðinde de olsa yazmak baþka bir þey. Baþdöndürücü, akla zarar bir delilik hali. Edebiyat, gerçek ve kurgunun buluþmasý. Tam burada insanoðlu yazdýklarýnýn iyileþtirici mi yokedici mi olmasýný belirleyecek gücü keþfeder. Ýnsan, iyi olabildiði kadar kötü bir canlý.

Zordur yazmak, kolay olan akýl ve mantýk devre dýþý býrakýlarak dile gelenleri yazýya dökmek. Bir amaç uðuruna edebiyat yapýlmýþ olur oysa yazý hür olmalý, baðýmsýz, kiþiye dair ve de evrensel. Yazý saf, kirlenmemiþ, alýntýsýzken okuyan tarafýndan yazýlmýþçasýna olmalý. Yazmak, küçümsenen lakin zor iþ.

Bir yazý yazarsýn, hayaller ukdeler diye, piþmanlýk diye okunur. Bir baþka yazýda bir bakmýþsýn ki kurgulanmýþ hikayenin içine yerleþtirilmiþ yargýlanmýþsýn. Ýsyanýný haykýrýp damgalanýrken “Sus” diye üstüne çöker karabasanlar, içine kapanýrsýn. Cümleler, paragraf paragraf birikir. Parmaklarýnýn ucundaki hikayelerle sessizliðe sýðýnýrsýn. Cesaretin önyargýlara yenilir, yazmaz olursun. Kelimeler beyninde uðultu oluverir, duymak istemezsin. Görmezden gelip yazmazsýn. Oysa gönlünde yer edindiyse, nereye kadar kaçabilirsin? Yüreðine dokunan bir fotoðrafa baktýðýnda , dinlediðin ezgi içini titrettiðinde, çaresizlikle göz göze geldiðinde sayfalarca dökülürsün. Yazmak böyle bir þey.

Yazmak, heceleri biriktirmek olur. Kelimeletin anlamýný açýp göstermek.
Derine gömülmüþ hazineyi kazýp çýkarmak, sergilemek gibi.
Yazmak bambaþka bir eylem.

eylül