Tek başınalık, habersiz olduğun, yolunun ortasına açılmış çukura düşmek gibi. Kendini hissettirir, ruhunu silkeleyip acıtır. Yalnızlığa benzemez, bir yerden sonra yalnızlık yaşam biçimin olur. Şikayet etsen de nihayetinde onun farkındasın.

Tek başına olduğunu hissettirir hayat, derinden ve acımasız. Kalabalığın içinde yüzleşirsin kendinle; üzgün, çocuksu masumiyetin savunmasızlığında. Göz çukurların ıslanır ıslanmaz ise telaşa düşersin, seni böyle kimse görmesin diye. İşte bu kadar kısa sürer. Koyulursun yoluna yine…

Etrafına bakınırsın; yüzler, sesler, hayatlar yanından gelip geçer. Hepsi farklı, yabancı, uzak ve hiç birini merak etmiyorsun. Sanki bir yanılsamanın içinden geçiyormuşsun gibi yürümeye devam ediyorsun. Tek başına, lakin yalnız değil…

O hüzün dalgasında ıslanan ruhun zamanın içinden geçip gider.

eylül