Benim Üniversitelerim
BÝR KÝTAP TANITIMI:
Bir kitabýn tanýtýmýný açtým, kapaðý bence muazzamdý, ve kitabýn tanýtým yazýsýný okumaya baþladým, birkaç cümle…ve diðer cümlelerden kitabýn bir polisiye olduðunu anladým, herifin biri cinayetler iþliyormuþ, travmasý varmýþ filan…peki, hangi okuru bu cümleler etkiler de gidip o kitabý satýn alýr, kafama silah dayasalar o kitabý almam, çünkü saçma salak þeylere ihtiyacým yok. Ha, böyle bir okur kitlesi olabilir, bence çok berbat bir tanýtým yazýsý koymuþlar oraya, oysa kitap tanýtým yazýsý kitabý sattýrýr. Ha, kitapta cinayetler olur, türlü türlü karanlýk þeyler olur; ama kitap tanýtýmý öyle olmaz, kitap polisiye olabilir, onu hor görmüyorum, ama onu da yazmasýný bilmek lazým, anlatým biçimi…
Dostoyevski böyle saçma salak (fantazi, hayal ürünü) kitaplarýn çok okunduðunu, gerçek edebiyatýn alýcýsýnýn az olduðunu söyleyip hayýflanýr, “Benim üniversitelerim” adlý kitabýnda.
Onun tarafýndayým.