Türküler Susmaz

Ne güzeldir türkülerimiz. Daha beşikteyken ninni olmuş kulağımıza. Pilli radyolardan yükselen nağmelerle uyanmış, yine onlarla uykuya dalmışız. Ana sütü gibi ak, ana sütü gibi temiz türkülerle büyümüşüz. Sevinince bir türkü tutturmuşuz. Üzülünce derman olmuş yaralarımıza. Ağıt olmuş, göçüp gidenlerimizin ardından. Yakmış kavurmuş bağrımızı.

Ninelerimiz, dedelerimiz ilmek ilmek işlemişler duygularını kilimlere. Damla damla akan gözyaşları türkü olmuş,dağlamış yürekleri. Kına olmuş nazlı gelinlerin eline, ağlatmış anaları. Ata Barı olmuş, coşturmuş kanımızı, güç vermiş cephede neferimize.

Buram buram sevda kokan türkülerimizde, yarin zülfüne dolanır nağmeler. Ceylan olur bakışlar, ok ok olur sineye batar kirpikler. Sevdiğine kavuşamayınca ozan alır sazını düşer yollara. Gönlünü sazının tellerine bağlayıp haykırır sevdasını.

Unutulur mu Karacoğlan'lar, Pir Sultan'lar, Veysel'ler... Can bulur dizeleri bağlamanın tellerinde. Karacoğlan'ın şu dizeleri bağlamanın tellerinde türkü olup günümüze kadar uzanmamış mıdır?

Yeşil başlı gövel ördek
Uçar gider göle karşı
Eğricesin tel tel etmiş
Açar gider yare karşı

Ne de güzel söylemiş Aşık Veysel;

Dost dost diye nicesine sarıldım
Benim sadık yarim kara topraktır
Beyhude dolandım, boşa yoruldum
Benim sadık yarim kara topraktır

Kültürümrüzün bir parçasıdır türkülerimiz. Mesaj verir her dizesi, güç olur yüreklere. Her türkü bir olayı belirler aynı zamanda. Bir toplumu toplum yapan kültür değerleri değil midir zaten? Sahip çıkmazsak eğer, geri kalmaz mıyız diğer toplumlardan? Gelecek nesil hesap sormaz mı bizden?

Çeşitli kültürlere beşiklik eden vatanımızın bağrından çıkan nice ozanlarımız vardır. Bunlar toplumsal sorunlarımızı bağlama eşliğinde ne de güzel dile getirirler değil mi?

Her yörenin ayrıdır türküleri. Halay olur, zeybek olur, horon olur. Sonra da tek bir kalpte çarpar, gururla.

Bir zamanlar bazı çıkar çevreleri tarafından, reyting uğruna ölüme mahkum bir hasta yerine kondu türklerimiz. Sahip çıkmak şöyle dursun; unutturulmaya çalışıldı adeta. Mahrum kalsak da uzun süre unutamadık türkülerimizi. Çünkü türküler hep vardı.

Nerede kaldı Muzaffer Akgün, Nezahat Bayram, Ahmet Sezgin ve diğer değerli sanatçılarımız... Küstüler, küstürüldüler. Bir kenara itiliverdiler. Hem kültürümüzü devam ettirememek, hem de mesleklerini icra edememek, yürekten yaralıyordu onları.

Uzun süre türkülerimizden ayrı kalmanın üzüntüsünü ve utancını yaşasak da usta sanatçılar eşliğinde genç, pırıl pırıl sanatçı kardeşlerimiz, bize türkü tadını yaşatmayı başardılar. Onlara teşekkür borçluyuz. Yürekten kutlar, başarılarının devamını dileriz.

Kalpten kalbe köprü kuran türkülerimizi hiçbir zaman susturmayalım.