Ümit Hiç Susmayan Bir Kuştur

Bilirsiniz... Küçük yaşlarımızdan beri yaşama sarılmak için birtakım çabalar gösteririz. Geleceğe yönelik planlarımızı gerçekleştirmek için uğraşır dururuz... Şansımız yanımızdaysa seviniriz. Yanımızda olan sadece şansımız mıdır? Bizden hiç ayrılmayan birşey daha vardır hayatımızda. Bir kuştur bu. Yeri gelince kısık sesle öter, dertlerimize ortak olur. Bazen de yırtınırcasına bağırır. Susturamayız bir türlü. O öttüğü sürece yaşadığımızı hissederiz.

ÜMİT'tir bu kuşun ismi. Ümidimizdir... Hiç bırakmaz peşimizi.

O olmasaydı nasıl yaşardık? Nasıl sarılırdık yaşama, sevdiklerimize? Yaşama sevincimizi nasıl kazanırdık? Gelin biz, biz olalım, bu kuşu hiç susturmayalım.

Bu dünyada ümitsiz yaşayabilen var mıdır? Sanırım yok gibidir. Düşünün sabah uyanıyorsunuz. Yanınızda değilse ümit kuşunuz, berbat görünürsünüz. Akşam olmaz bir türlü.Üstesinden gelemezsiniz olumsuzlukların. İçinize kapanır, yalnızlığınızla başbaşa kalırsınız.

Onu hissettiğiniz zaman ise içiniz kıpır kıpırdır. Olumsuzlukları yeneceğinizi bilirsiniz. En güzel duygudur ümitle yaşamak. Bu yüzden hiç susturmayalım ümit kuşumuzu.

İçindeki kuşu susuturmayanlardan biri de BARIŞ BEBEK'ti.

Zamansız doğmuştu BARIŞ. Akranlarından çok ama çok küçüktü. Ağlamasını bile beceremiyordu. Yaşamakla yaşamamak arasında gidip geliyordu. O, tabi ki bunun farkındaydı.

BARIŞ'ı hayata bağlayan minicik, miniminnacık bir kuş vardı içinde. Durmadan ötüyor, hiç susmuyordu. Neden biliyor musunuz? Çünkü BARIŞ BEBEK bu kuşun susmasına izin vermiyordu.Doktorlar, hemşireler onu yaşatmak için ellerinden geleni yapıyorlardı. Ya annesiyle babası? Onlar da ruhlarının ta derinliklerinden gelen en büyük dilekleriyle yavrularının yaşaması için Allah'a dua ediyorlardı.

Camın arkasından görmek kahrediyordu onları.Eline dokunamamak, doya doya koklayamamak o süt kokan tenini, sıcaklığını hissedememk... Gözlerindeki elektriği alamamk acı veriyordu ikisine de. Kaybetseler de Zaman zaman ümitlerini, içlerindeki kuş onları da yalnız bırakmıyordu.

Ümidini hiç kaybetmemişti BARIŞ BEBEK. Yaşayacaktı...Yaşamalıydı...Kendisi için çarpan bu iki dev kalbin varlığını hissediyordu çünkü. Minicik kalbi birinden çıkıp diğerine giriyor, onlarla aynı anda çarpıyordu hızlı hızlı.

Kendisine bağlanan bezden küçük de olsa BARIŞ BEBEK, yüreği çok büyüktü. Mücadelesinde kararlıydı. Pes etmiyordu bir türlü. Etmeyecekti de. İncecik parmakları, minicik elleri yumruk yumruk olmuştu. Meydan okuyordu yok oluşa. İçindeki minik kuş her gün biraz daha büyüyordu. çünkü bir damal anne sütünü bir servet taşırcasına BARIŞ'a götüren biri vardı. Ona dokunamasa da, her ayrılışında kalbini bırakıyordu. Bunu hisseder de mücadeleye devam etmez mi BARIŞ BEBEK. Baba sıcaklığını hissetmez mi eline dokunamasa da babası? Minicik bedeni bu dev kalbe sığmaz mı sanki?

Büyük gün gelmişti. Kendisine uçurulan ümit kuşuna cevap veriyordu artık BARIŞ BEBEK. Birleşmişti ümit kuşları. Kenetlenmişti sımsıkı. Kartal olmuştu adeta. Pençeleriyle BARIŞ BEBEK'i alıp babasının kucağına bırakmıştı. Bu sıcak yer güven vermişti ona. Üzmeyecekti. Terketmeyecekti bir daha. Ümitlerin tükendiği noktada dev kalplere neşe olacak, sevgi olacak, BARIŞ olacaktı.Çünkü o mücadeleden hiç yılmamıştı.

Aramıza hoşgeldin BARIŞ BEBEK.