Havada kağız klyoklar fırlanırdı. Xışıltısı, qoltuğa girmeyi, sineye sıxılmağı, dolub-boşalmağı vardı: bükülüb qırışmağı vardı, vardı, vardı. Dik dururdu, dik! Qucaqda da dik dururdu... Çekildiler. Salafanlar geldi: reklamlı üzünü matax kimi tutub-gezdiler. O biri yanında lezzetli baldırlar gedirdi: görünüb-gizlenirdiler. Gizlenpaçıydı, görünür-itirdiler, görünür, itirdiler...
Salafanlar da zibilliye düşdü: küleklerin ağzına girib palçığa qarışdılar. Sonra da kirin içinden - maşın tekerinin ve adam tapdağının altından pırtlayıb tezeden boylanmağa başladılar...

Gece tablosu

Bir toz burulğanı vayağa kimi gece qaranlığında qabağıma çıxdı. Külekler vıyıldadığı, yağışlar gözlendiyi tozlu yolda, maşının penceresi önünde göründü ve itdi. Yerden buruxlanıb göye qaçırdı: maşın işığından yan keçe bilmedi... Bu, qaçmaq deyildi, bir gece eseriydi: qorxusundan özünü maşının qabaq şüşesine çırpan qadın bedeniydi, toz burulğanı cildinde ütüb-keçirdi. Bu, gizlince, xeber-etersiz kiminse yanına qaçan bir qadının ruhuydu. Ne toz, ne mığmığa yığnağı deyildi. Men onu küçede, gece işığında qaçan görürdüm. Onun qaçmağı da gözeliydi. Xeyaneti de...
İşıqdan qaçırdı. Mene göre yox, menzil başına çatmağına göre telesirdi. Menden utanmağı maşınımın işığındaca eriyib getdi. Bes men kimin yanına gedirdim, hardan gelirdim? Men axı hansısa qadının yanından gelirdim, ya ki hansısa qadının yanına qaçırdım...
Keçmiş ola, bu toz yığnağının rengi mene heç vaxt görünmediyi qeder gözel görünmüşdü. Amma o ruh burulğanı ve o xeyanet qabağıma bir de çıxsa, hemin geceki qeder füsunkar görünmeyecek...

Tonqal kişileri

1.

Yer tapdılar! Axır çerşenbe gecesi ürpedici sesler veren oyuncaq partlayıcılar zibilxananın etrafında gizledildi; indi "bomba şeyler"in canına üşütme salmaq zamanı geldi. Sabah gece partapart olacaq! Seher açıldı! Zibilxananın üstünde göyqurşağı doğanda bir-birlerini dümelediler, hazırlıq işlerine girişdiler: partlayıcılar nem tutsa heç ne! Sevindiler, besdi! Sergiye çağırdılar! Varlı bir qadın qaçqın düşergesinin anbarında uşaq resmlerinin sergisine pul buraxmışdı. Qırmızı inomarkada geldi, zor şeydi! Yeridikce Güne parıltı veren etrengli kalqotqası, uzun ayaqları, az qala qarnının altına çatacaq qıp-qısa tumanı vardı... Qaçıb şapanaq çalanlara qoşuldular; divarda tank, avtomat, raketle dolu resmler asılmağa başladı. Kim istese ağ kağız, reng verirdiler, çek! Birisi guya müharibe çekmişdi: şekerbura, yanında şam ve göbelek. Ona o qeder güldüler...
Besdi. Axşam düşür!

2.

Axır çerşenbede teker yandı, üstüne nöyüt atdılar; böyüklerden ne bir kimse atlanırdı, ne bir kimse sevinirdi. Sifetler dalğın, düşünceli ve çaşqınıydı. Elebil qızınmağa yığışmışdılar, bir ayaqları qırağaydı. Alov dillerinin haracan qalxacağı maraqlıydı. Ele özleriydi dingildeyen, qıraqdakı dalğın atalar odun köküne zillenmişdiler - çene vururdularsa da, fikirleri odun kökündeydi. Söndükce hamı çekilib gedirdi, cehenneme getsinler! Köz qalmayacaq, indi külün altından tekerin nazik, qara simleri pırtlayıb çıxacaq! 3. Yeke Kişiler binanın tinlerinde, podyezdin qaranlığında kölge kimi itirdiler. Qarışqa kimi çekilirdiler. İndi gedib neyneyecekler, arvadlarıynan yatacaqlar, onların yumrularını sıxacaqlar? Bir arvadın yumrusunu ne qeder sıxmağ olar? Elebil yumru sıxmağa getmekdense, qara penceklerine, gödekçelerine bürünüb gizlenmeye qaçırdılar. Yorğanlarını başlarına atıb qaranlığa dürtülmek isteyirdiler. Ele bil yorğanları başlarında gelmişdiler, isti yataqlarına qayıdırdılar. Onda da kef olacaq, partapart başladıqca kayf tutulacaq!

Güneşe doğru

1.

Bu sabahın da izi başladı. Güneş çox qoluuzun varlıqdı. Bu qeder işden tıncıxmır: rengi can veren konfet kağızlarını, guya hansısa gücün itelemeyinden yox, sadece öz keyfine diyirlenen ve milçekler kimi vızıldayıb keçen kirli maşın disklerini, asfaltda tıncıxan oyuncaqları, salafanları da işıqlandırır... Bu onun işidi de, o da işe gelib, astaca arabasından düşür, uzun ayaqları, uzun qolları, qısa tumanı var, bu işi görmek onun azarıdı. Onun pula ehtiyacı yoxdu, gelir-gedir ve herden de tenbelce yatdığı günlerin evezinde daha çox iş görüb, daha derinlere el uzatmaq isteyir. Güneş üreyiyumşaq milyonçu balasıdı...

2.

İşe, Koridora, ordan axıracan uzun bir yol qaçmalı, tıncıxmağı gelende sağa, sağda da koridorabenzer uzun dar otağa, bir de sağa. Orda bilgisayarların kar qulağa sızmayacaq xısınca sesi elebil qarışqa sürüsüdü gedir. Bilgisayarlar haçansa daraşacaqlar ber-bedene! Yox, bura girme! Girdin. Burdakılar başlarını qaldırdılar, baxdılar, salam verdiler, vessalam. Onların yerine olsaydı salam vermezdi, salam özü illerden qalan kül iyi verir. Salam boşluq elameti olanda-olur. Sola keçir, kül dolu mis mecmahılar düzülüb. Her mecmahının arxasında Yaz Güneşinin ultrabenövşeyisi düz pencerenin dibinden qalxan üzbeüz divarın yuxarılarından süzülüb gelir. Qoruyucu gözlükler taxılıb.
- He, üfürün, sen de, he, ne durmusan, elebil heç kompüterçi deyilsen, he, üfür, o divardan bayıra qapı açılınca külden üfür...

mart 1998