Defolu Aşklar Sergisi -1-

İlk kez, bir aşkı anlatmak için pırıltısını tamamen yitirmiş sözcüklerden cümleler kurmam gerek. İlk kez, tutkusuz, iddiasız, kendi ateşinde bile ısınmakta zorluk çeken bir aşkın masalını anlatacağım. Hatta ateş yerine bir avuç köz diye söylemem gerek belki de. Masalın giriş bölümünde muhteşem bir ilkbahardan söz etmek kesinlikle mümkün değil. Aslında mevsimin, ayın, günün ne olduğunun tasvirine bile gerek yok.

Zaten istesem de, ne kadar allayıp pullasam da, ustaca cümleler kurgulayarak süslemeye çalışsam da, yaşananların sıradanlığını saklamayı beceremem. Ünlü filmlere, sokaklara düşmüş şarkılara, kitaplara özenmiş bir aşk işte. Çerden çöpten, derme çatma en kolayından ucuz bir senaryo, üç otuz paraya semt pazarından alınmış defolu bir ceketti. Düğmeleri kopuk, bedeni dar, kolları kısa, ne kadar çekiştirsen çekiştir bir türlü insanın üzerine oturmayan bir ceket. Ama yine de bütün aşklar gibi, erken zamanlarında, sevgililerin baş harfleri ile başlayan mısralar vardı ve bunlar çok bildik bir şiire konu olacaktı.

Deneyeceğim ama bu aşkı anlatmak kelimelere hakaret. Harcanacak emeğe ve özene haksızlık işte. Sonuçta aşkın bir fazlası bir eksiği yaşama ilişkin bütün dengeleri bozamaz. Hiç yoktan iyidir ve fazla aşkın göz çıkardığı nerede görülmüş? Pek çokları gibi boş zaman eğlencesi, çekirdek çitlemek, vitrinlere bakarak sokaklarda gezmek gibi bir şeydi. İki ders arası teneffüs gibi, çalışma zamanının içine serpiştirilmiş çay molası türünden bir ilişkiydi işte.

Onlar tutkuyu hiç tanımadılar. Esas oğlan kızın elini tuttu, hatta buluştuklarında kucaklaştılar bile. Fakat kalp atışları hızlanmadı, heyecandan terlemediler ve durup dururken sözcükler boğazlarında düğümlenmedi. Sadece bütün aşıklar el el tutuşur ve sarılırlardı. Çünkü bütün filmlerde, bütün kitaplarda aşıklar böyle anlatılırdı.

Onlar da aşklarını sırdaşlarına anlattılar. Zaten fazlaca bir gizlisi saklısı olacak bir durum da yoktu. Bütün cümlelerde “en azından” ya da “ hiç değilse” gibi ölçüler kullandılar. Dinleyenler ve onları tanıyanlar da “En azından kız güzel. Oğlanın eli ayağı pek düzgün sayılmaz ama hiç değilse işi gücü var. Az biraz okumuş, ev bark sahibi bile olmuş.” dediler. Hiç kimse bu ilişkinin yaldızını biraz kazıyıp altına bakmayı da düşünmedi zaten . Bana göre ise Juliet zaten sümüklünün teki, Romeo da ciğeri beş para etmez bir serseriydi.

Eğer biri çıkıp bana; “Ne diyorsun kardeşim? Uzun etme, özetle şunu “ deseydi, hiç düşünmeden “salata kardeşim” derdim, çeşni işte. Karın doyurmaz, doyursa bile tok tutmaz. Gündelik yaşamın üzerine serpilmiş bir avuç konfeti. O kadar...

Herkes gibi kahvelere, pastanelere, sinemaya filan gittiler. Güneşli havalarda parklarda, sahil yolunda gezip dolaştılar. Kız oğlana bir kazak aldı, oğlan da kıza pahalı bir parfüm. Sürekli kendilerinden bahsettiler. Eğer konuşulanları duyabilme şansınız olsaydı şaşırıp kalırdınız. “Vay be!...Dünya kurulalı beri insan soyu bu kadar mükemmel iki kişiyi bir araya getirmeyi başaramamıştı.” derdiniz.

Öyle veya böyle, sonuçta onlar da aşıktılar. Deli divane, sırılsıklam aşık... Hatta yaşanmış bütün aşklardan bile daha muhteşem. En azından onlara sorsaydık böyle yanıtlarlardı. Sürekli sohbet ederek yüreklerindeki aşk yaşamak da olmazdı ki. Kıyıda köşede öpüşüp koklaşmaya başladılar. Dudaklar zaten hep baştan çıkarıcıdır. Öpüşmenin dayanılmaz çağrısını onların kusuru gibi görüp haksızlık etmeyelim. Densizlikten değil, yersizlikten parklarda, sokaklarda kaçamak öpüşmelere zorunlu kaldılar.

İlişkinin koklaşma aşamasında her şeyin rengi birden değişti. Esas oğlan sürekli kızın ne kadar güzel olduğundan, çekiciliğinden ve onu öpmeyi ne kadar çok arzuladığından söz etmeye başladı. Artık ona “minik papatyam, çikolatam, çitlembiğim” diyordu. Kız birden bire öpücüklerin ve erkeğin arzusunun muhteşem değerini keşfetti. Zaten kendini ağırdan satması gerekiyordu. Öpüşmelere çok hevesli kızlar erkeklerce hoş karşılanmazdı. İstemediğini söylemesi, nazlanması, erkeğini tehlikeli mesafenin uzağında tutması gerekirdi. Yoksa hakkında “Bu kız orospu, yollu galiba” diye düşünürlerdi. Erkeklerin çoğu kızlardan hevesini alınca, kirişi kırıp ortadan toz olurlardı. Bunu en saf kız bile bilirdi.

Buluşmalar daha çok hafta sonlarına programlandı. Telefon faturaları esas oğlanı ince hesaplar yapmaya mecbur etti. Geçen birkaç hafta sadece esas oğlanın görüşmek konuşmak istediği gibi bir sonuç çıkardı. Kız her zaman geç kalıyordu ve verilen hediye yada çiçekler hakkında mırın kırın ediyordu. İlişki çok kısa zamanda akıl almayacak değişimlere uğradı. Birlikte gezip dolaştıkları zamanlarda kız sürekli eve erken dönmek için bahaneler yaratıyordu. Paylaştıkları her şey kaprislere yada yanlış anlaşılmalara konu oluyordu. İncir çekirdeğini bile doldurmayacak gündemler yaratıp, büyük sorunlar gibi saatlerce tartışır olmuşlardı.

İlişkinin canım cicim bölümü bir kaşık suda koparılan fırtınalarla soğumaya başladı. Esas oğlan kızı artık eskisi kadar şirin ve çekici bulmuyordu. Aralarındaki giz perdesinin iyice incelmesi, ilişkiyi sıradanlaştırmıştı. Ama yine de her hafta “Bu hafta sonu belki düzelir. Her şeye yeniden başlarız.” diye düşünüyordu. Bari kız da kendisini bu kadar da naza çekmese, baş başa kalabilseler, biraz sevişebilselerdi. Biraz daha sabırlı olup beklemekten başka çare de yoktu. Hediyelere, hafta sonu gezmelerine, telefon faturalarına ödenen paralar canını sıkıyordu. “ Bu kız ciddi değil galiba, resmen benim paramı yiyor, yedirdiğimize de değse bari” diye düşünmeye başlamıştı.