Bir 28 Haziran Sabahı...Güneşle beraber doğmuş sarı bir kız dünyaya. Acının buz gibi tadını bilmeyen bir bebek ağlamış; yaşayacağı acılarının provasıymışcasına...Gülmüş agucuklarını melodi yapıp yaşayacağı kocaman mutlulukları sezmişcesine kahkahalarla...

Bembeyaz, tombiş, balköpüğü gözlü kız karışmış tıpkı kumsaldaki bir kum tanesi gibi evrene. Yaşanmışlığına kattığı her gün bir ders olmuş minik yüreğine. Çoook kavga ettiği bir erkek kardeşi olmuş.Öfkenin ve sevginin içiçe büyüdüğünü öğrenmiş. “Kardeş kardeşi bıçaklamış dönmüş arkasını kucaklamış!” atasözünü öğretmiş kardeş ona. Üşüyünce sımsıcak ısındığı, korkunca katıksız güvenle sığındığı anneciği “Ana gibi yar vatan gibi diyar olmaz” dedirtmiş kelimelerin anlamını kavradığında. Bir babanın “Sari Papaça”sı olmak gurur vermiş kıza yaşadığı her dakika...

Hiç görmese de yüreğinde varlığını hep hissettiği Midilli’lilik hatta Molvalı’lık bilmeden şekil verirmiş kızın hamuruna. Tanımak şansına sahip olmadığı dedesi gibi şaraba tutkunmuş, babaannesi gibi minik burunluymuş...Bembeyaz teni, sarı yeşil ve sütlü kahvelerin harmanlandığı gözleri mirasmış Midilliden. Hırsı ve inadı babadan, ailesine duyduğu tutku anneden karışmış damarlarına...

Günler geceleri, geceler günleri kovalamış küçük kızın hayatında. Mevsimler zaten yakalanamazmış ki dünyanın çılgın hızında...Büyümek denilen yolculuğa çıkmış kız. Doldurmuş bavuluna arzularını, umutlarını, yarına dair tutkularını koyulmuş bu kaçınılmaz ve keyifli yolculuğa. Çok duraklara uğramış. Başarılar zincirin halkaları gibi kolye olmuş boynunda. Amaaa elbette kara deliklerde varmış aralarında. Yenilgiler, incinmeler hele hele kırılganlıklar çokça katılmış boncuk boncuk halkalara. Kız inatçıymış hayata karşı. Her düştüğünde kalkmayı bilmiş çabucak, hüzünlerini sevinçlerinin yanına katık etmiş zaman zaman içi burkularak...”Keşke”leri sokmamış hayatına. Yaşanan kar demiş, yaşanmamışlığın pişmanlığı ziyan... Asiymiş kız kurallara. Dar gelmiş hep kalıplara. Sürüden olmadığı için kurtlar kovalamış onu ama, bildiği yoldan ayrılmamış inatla...Kırılıp dökülse de içinde bir yerler parçalanırcasına, onarıp yıkılan duvarlarını kendi çizdiği hayata kapılmış inançla...

Her doğum günü bir hesaplaşma küçük kıza artık yaşı 34 de olsa. Şapkasını çıkarıp son bir yılın neleri alıp götürdüğünü, neleri kattığını sorgular iç dünyasında...Pozitif bakmayı bildiği için hayata , karaları bile aklara çevirir yorumlarıyla. Evini, yüreğini, görüş alanındaki her şeyi kaplayan mavi, gecenin koynundaki mavi; siler geçer tüm kötü düşleri. Elbet grilere de yer açmıştır renk skalasında. Ki bir zamanlar yalnız siyah ve beyazmış tüm düşünceler ona. Büyüyor ki; siyah ve beyazı karıştırıp griyi de yakalıyor sabırla. “Asla” demiyor artık. Yüreğine büyük gelen kelimeler, ağzına da sığmıyor...

Biliyor ki artık büyüyen küçük kız, herkesin bir hikayesi var hayatta. Okurken kitabını biliyor ki her sayfası aynı olamaz hiçbir öykünün. Acının perçinlendiği satırları okurken ardından gelecek gül kokulu düşleri bekliyor...

Son doğumgünüyle bu doğumgünü arasında hayatının çizgisini değiştiren tek şey, sonsuz yolculuğa uğurladığı, yüreğinin kan kırmızı yangının sebebi anneciği...”Anne”li günleri tek özlemi artık. Kabullenemediği, sindiremediği, söndüremediği yangını...Annesizliği...

Yüreğinin diğer yanında da hayatının anlamı anneliği...Dünyanın en güzel hediyesi iki meleği... Kanayan yarası anneciği, yaraya ilaç anneliği...Ellerini hiç bırakmayan sıcacık sevgilisi...Tökezleyip düşse de her gün acıyla yoğrulan yokluğunda, tutup kaldıran ailesi bıkmadan usanmadan...

Otuzdört yılın yaşanmışlığından, Otuzdördüncü doğumgünümde hesaplaşmalarımdan arta kalanlar...

İYİ Kİ DOĞDUMJ)