YAŞAMIN YOLLARI TIKALIDIR KİMİ ZAMAN!

Tıkanır kimi zaman yaşamın yolları. Vakit gecedir. Bir pencere aralamak istersin ışık huzmesinin göbeğindeki aydan. Yıldızlar ses versin istersin cevabı boşlukta asılı sorularına. İnce kuma değer ayakların. Birkaç saat önce tenini kavuran tanecikler, şimdi gıdıklar parmaklarını. Suya kavuştu mu beden, dehlizlerindeki kıvrandıran sancılar açığa çıkıverir. İstersin ki birkaç dalga ya yıkasın acıya dair izleri kalbindeki, ya da alıp götürsün soruların olmadığı bir yere seni.

Bazen kapalıdır tüm kapılar. Sen yaklaştıkça, uzaklaşır çözümler. Çözmeye çalıştıkça daha da karmaşıklaşır düğümler. İçinden çıkılmaz bir hal alır. Sen kapanda bir fareyken, kapanı kurandır güvendiklerin. Kendi doğrularından vurulur, kendi kanınla temizlersin yaralarını. Yalnızlığın tavan yaptığı andır işte o an. Aykırıdır tüm güzellikler tıpkı sana yapışıp kalmış güzelliğin gibi. Arayışların sonsuz, köhne mağaralarda sonlanır. Sonlanmak denirse tabii buna. O genzini yakan küf kokusu, eprimiş hayallerin daha da tahrik eder seni. Kırık ayaklarınla, olmayan koltuk değneklerini ararken bulursun ellerini.

Çok uzaklardan bir gitar tınısı çalınır kulaklarına. Gözlerini kapatsan o şarkıda can bulabileceğini sanırsın yeniden. Ama kirpiklerin buluşmadan henüz şarkı değişir. Başka bir gezegenden gelmişcesine uzaktır kulağına notalar. Tıpkı hayat gibi, tıpkı sen gibi…

Ya geç kalıyorsundur yaşamın tazeliğine, ya erken düşüp yollara kayboluyorsundur tuhaf yolculuklarda. Kimi zaman dünyaya gelişinde bile bir zamanlama hatası ararsın. Serseri bir mayın gibi patlamışsındır istemeden yaşam tomurcuğunda.

Bir yıldız kayarken gökten yalnızlık davetsiz bir misafir gibi gelir oturur yüreğinin orta yerine. Git diyemezsin, utanırsın. Kulaklarını tırmalayan kahkahalarla katmerlenir bir başınalığın. Sanki hiç gülümsememişsindir geçmişte, hiç gülmeyeceksindir gelecekte. Kendine yabancılaşmanın doruklarında koşturur durursun. Sen ağlarken için için bir başınalığına, akar gece usul usul uğramadan yanına.