Eskiden günleri sayardım. Aslında taa ilkokul yıllarından beri...Kuzenim cumartesileri bize kalmaya gelirdi; haftasonunun gelmesini beklerdim, sabırsızlıkla... Ortaokul yıllarında tabi ki bir türlü gelmek bilmeyen yaz tatilini bekler oldum heyecanla... Lise 2’de 3. sınıfa geçip, bizden küçüklere hava atacağım günü beklemeye başladım... Üniversite sınavı için gün saydım bir ara... Neyse o da bitmişti, kurtulmuştum.

İş hayatı başlayınca, Cuma en mutlu günüm oluverdi. Pazartesi ise en mutsuz...Hele o iki günlük mini haftasonu tatilinin üzerine Pazartesi sabahın köründe kalkmak yok muydu? İşte o beni her hafta yeniden öldürürdü. Salı daha iyi geçerdi, Çarşamba, Perşembe eh işte, fena sayılmazdı, Cumaları iş hiç koymazdı, akşamı iple çekerdim.

Sonra borçlarım çıktı. Kira, faturalar, kredi kartı taksitleri... Her gün kendi kendimi içine sürüklediğim bataklar... Alışveriş manyaklıkları, yeni yeni cezbedici markalar, alkol, partiler, fıstık hatunlar, en kral djler... Pazartesiye dinlenmiş başladığım olmazdı...
Bu sefer her ayın birini iple çeker oldum. Kendi kendimi sürüklediğim batağa saplandım durdum. Borçlar belimi büküyordu. Beni boğuyordu. Bunu unutmak için kendimi alışverişe, partilere, fıstıklara, içmeye verdim...Verdikçe de battım, haliyle...

Sonra gittim, aşık oldum. Malın tekiydi. Tabiri caizse motor denilenden... Ama öyle sarhoştumki onla evlenmek için gün sayar oldum bu defa da... Her buluşmamızda beni en az yarım saat bekletirdi. Dakikaları sayar oldum... Evlendik... Kiralar, faturalar, kart ekstreleri ikiye katlandı. Bu sefer de mutluluk için gün sayar oldum. Toz kondurmadığım karımın ne mal olduğunu anlamam beni ortak bir arkadaşımızla aldattığını öğrendiğim zamana dek sürdü. Başkaları da vardı tabi listesinde, bunları keşfedebilmek için gün sayar oldum bu kez... Haftalar geçti... Zor geçti... Bu sefer de boşanma günümüzü beklemek, ondan bir an evvel kurtulmak için gün sayar oldum.

Ondan kurtulduğumda öyle yorgun hissediyordum ki kendimi, bu sefer tatilin gelmesi ve bu lanet şehirden uzaklaşmak için gün sayar oldum. Tatile gittiğimde tatil bitmesin diye günleri sayar oldum bu defa... Son üç gün, son iki gün, son bir gün... Lanet olsun, tatil bitmişti.

Tatil beni hiç kesmediğinden olsa gerek, bu sefer emeklilik için gün sayar oldum. Evet mutluluk çok yakındı. Emekli olunca, köye yerleşip, köpek besleyip, minik domatesler yetiştirecektim bahçemde... Kendimi gün sayarken yakaladım. Ufff daha öyle çok vardı ki.... Koskoca sekiz yıl... Bitmek tükenmek bilmeyen söylemesi kolay, beklemesi zor sekiz yıl. Ne zorluklarla... Saya saya, her gün beynimdeki takvime çizik ata ata bitirdim ben bu sekiz yılı…

Yıllardır hayalini kurduğum emekliliğimin gerçek olmasıyla, kendimi bitkin hissetmem eş zamanlı oldu. Kesin köye yerleşmeliydim, sakin, huzur içinde dinlenmeliydim. Emeklilik ikramiyem gelmeden bu olamazdı. İşlemlerin bitmesi için gün sayar oldum.

Bu zaman zarfında kendimi öylesine yorgun ve halsiz hissettim ki, bunun geçmesi ve eski sağlığıma kavuşmak için gün sayar oldum. Bağlı olduğum kurumun hastanesini aradım. Bana randevu verdiler. Doktora gitmek için gün sayar oldum. Doktor şikayetlerimden şüphelendi, tahlil yaptırmamı istedi. Bu sefer tahlilerin sonucunu öğrenmek için gün sayar oldum.

Kansermişim... İnanamıyorum...! Yapacak çok şeyim, hayata dair umutlarım vardı benim... Yıllardır aradığım mutluluğu yakalayacaktım ben o küçük köy evinde.

Oysa şimdi ise ölüm için “an” sayıyorum ve artık anlıyorum:
...
yelkovan akrebin, ay dünyanın, dünya güneşin etrafında ne kadar da çabuk dönüyormuş meğer...