Bazen düþünüyorum da acaba kalbimden yani yüreðimden kaç kere özür dilemem gerekiyor?... O eþsiz duygularý karýþýk renkte taþýdýðý için, ne kadar yorgundur kimbilir?...

Ve kimbilir hangi limana demir atmak istemiþtir günbegün. Dili olsa da þöyle bir konuþabilsem kalbimle,derteleþebilsem özgürce... Ve tüm kaygýlarýmý, coþkularýmý, sevinçlerimi, tatlý heyecanlarýmý ve en deli sevdalarýmý masaya yatýrabilseydik tek tek büyük bir ustalýkla...

Sonra ben, elimde kalan son aþk kýrýntýlarýyla baþbaþa kalýp, saatlerce hatta günlerce mavi sahilleri dolaþsaydým yalýnayak...Ayaðýma batan her taþ parçasýnýn yüreðimdeki sýzýyý kapatmasýný dileseydim...

Sokaklarý tek tek arþýnlayýp, aðlayan bir çocuðu bir demet papatyayla susturabilmek, bir kedinin gözlerindeki ýþýltýyý yakalayabilseydim...

Sonra bugüne kadar yapmaya cesaret edemediðim ne varsa yapmalý, ilk kez turuncu bir giysi giymeli, hiç sevmediðim halde fosforlu bir elbiseyle kalabalýkta göz kamaþtýrmalý, bir külah dondurmayý insanlarýn gözlerinin içine bakarak tüketmeli, hatta meltem rüzgarlarý eþliðinde motorsiklete binmeli...

Yaþananlarýn ardýndan da kalbimi karþýma alýp "þimdi mutlumusun?"... "sadece senin için , içimden geldiði gibiydim birkaç gün... þimdi iyimisin?" ... diye sormak isterdim...

Aldýðým yanýt deðil, bundan sonraki sevgiler, gerçek, anlamlý, adam gibi sevgiler, aþklar önemli...

Ben yüreðimden, kalbimden defalarca özür diledim... Þimdi sýra sizde, unutmayýn hiçbir þey için geç deðil!... Hele aþk için hiç geç deðil...