İçimde büyümesini hiç ama hiç istemediğim bir çocuk var... Zeki, masum, kırılgan, çok yaramaz ama sevgi dolu tatlı bir cadı... Çoğu zaman depresif ama bir o kadar da yardımsever ve gönüllü aşık...

Aşka o kadar aşık ki, duyguların ve yaşamın tüm kırılganlıklarına karşı inanılmaz mücadeleci ve en önemlisi de inançlı... Birgün evet birgün hiç beklemediği bir anda mutluluk ışığını yakalamayı hayal ediyor ve o ışığı söndürmemeye de kesin kararlı... Düşünsenize; hangimiz toz pembe, gözlerimizi ışıldatan, hayata anlamlı bakmamızı sağlayan, olumsuz her anı güzelleştiren ve en önemlisi de kendimize, kendimizi fark ettiren, sıcacık bir aşkı hayal etmeyiz ki?...Aşk, yaşandıkça güzelleşir, paylaştıkça olgunlaşır ve her anlamda insanın kalbinde müthiş bir tat ve rengarenk ışıltılar bırakır... Ve aşk çoğu zaman, içinde acıyı da barındırır, bu acı bile insana tuhaf bir haz verir. Aşktan kaçılmaz, girilmesi en zor olan kalbin kapıları bile birkaç süslü ve sihirli sevgi fısıltılarıyla açılıverir aniden ve aşk hiç umulmadık bir anda kapınızı çalar “kim o?”... demenize fırsat bile tanımadan, bir ok gibi kalbinize saplanır kalır...

Aşk büyü gibidir, büyüyü tutturmak da bozmak da sizin elinizdedir...
Aşk bir tutkudur, sürdürmek de son vermek de size bağlıdır...
Ve bence aşk, dünyanın en güzel, en saf, en büyülü ve en anlamlı duygusudur...
Aşkı koyu bir sevdaya dönüştürmek de yine sizin elinizdedir...

Aşk dolu günlere...