Başlamadan önce şunu söylemeliyim. Bu yazı 5 saniye sonra kendisini yok edecektir. O yüzden okumakta acele etseniz iyi edersiniz.

Yazmağa başladım; herhangi bir önsöz yapmaksızın. Bu yazıya değil, genel olarak. Size birbirine benzemeyen öyküler anlattım. ‘Türkiye’nin Belkemiği’nden söz ettim. ‘Müzikli Yazılar’ yazdım. Ne anladınız? Bu yazı bir önsöz değil; olamaz da; çünkü ortada yazılmış, yayınlanmış ürünler var. Olsa olsa bir ‘Arasöz’ olabilir. Sakın ha, ‘Arazöz’le karıştırmayın; o başka bir şey ve konumuzla hiç ilgisi yok. Hatta bunun bir sonsöz olma olasılığı bile var. Canım sıkılırsa susarım ve bir daha konuşmam.

5 saniye geçti mi? Yazı da yok olmadı. Evet, yalan söyledim. Sırf siz okuyasınız diye. Ben hep sizin istediğiniz gibi şeyler yazmak zorunda mıyım? Hep sizin düşünceleriniz midir önemli olan? Öyle ise neden okumak zahmetine giriyorsunuz? Bir başınıza düşünün, düşünün, yatın uyuyun. Okumaktan daha iyi bir iş yapmış olursunuz. Nasıl olsa başkalarının düşüncelerine değer vermiyorsunuz.

Aşktan söz etmeliyim. Evet, okumanızı sağlamak için bunu yapmalıyım. Nasıl romantik biri olduğumu anlatmalıyım. Karşılık görmemiş aşklarımı anlatıp sizi ağlatmalıyım. Mümkün olsa da internetten mendil de dağıtılabilse. Bu belki sizi harekete geçirirdi. Peki hiç mi yapmadım sanıyorsunuz? Bilmiyorsunuz ki... Okumadan bilemezsiniz. ‘Çoban Yıldızı’ ne, ya da kim? Yoksa ‘Görünen Madde’ yi ‘Göçmen Kelebekler’i okuyup onun hakkında bir önyargıya mı vardınız? “İşte, adam Yıldız dedi. Yine kafayı sıyırıp uzaydan söz ediyor olmalı.” Böyle mi dediniz?

Ruhlardan söz etmeliyim. O zaman belki olmayan öte taraf konusunda yeni bir fikir edinirsiniz. Hatta fal açmalı, burç tahminlerinde bulunmalıyım. ‘Bir Ruh Çağırma Operasyonu’na nasıl atladığınızı biliyorum. Ama şaşırdınız değil mi? Çünkü okumak istediğiniz şeyleri göremediniz orada. Doğduğunuzdan beri size işlenen sözleri yinelememi bekliyordunuz. Ya, işte böyle, tam tersi çıktı. ‘Kabus’u da sevmediniz. Çünkü peşin peşin, onun gerçek olmadığını, bir rüya olduğunu söylemiştim. Zaten öykünün sonunda da uyandım. Okuyanları biraz sıktım. Ama itiraf edeyim, ben de sevmedim kabusu.

Komik şeyler yazmalıyım. Hep katıla katıla gülmelisiniz. Durmadan öyle öyküler, fıkralar okumalısınız. “Hey, bu adam çok komik...” demelisiniz. Anlaşılan sizin yeni bir şey öğrenmeye niyetiniz yok. Peki hiç araştırdınız mı? Acaba komik bir öykü yazmış mıyım? “Noter’de”yi okuduğunuzu sanmıyorum. Nerede durduğunu bile bilmiyorsunuzdur. Ben de söylemiyorum, haydi bakalım.

İnsanları öldürmeli miyim, öldürmemeli miyim? Evet, bir itiraf daha yapayım. İnsanları öldürmekten hoşlanıyorum. Bir bakıyorum ki ellerim onları yazıyor. Çünkü ben de öleceğimi biliyorum ve bundan hoşlanmıyorum. İsimlere bakın, ‘Celladın Önündeki Adam’, ‘Balerinin Ölümü’. Biliyorum, siz de bunun hatırlatılmasından hoşlanmıyorsunuz. Ama yine de okuyorsunuz. Acaba bunu neden yaptığımı anlıyor musunuz? Hepsinde olmasa da çoğundaki umudu görmüyor musunuz? Ben ölümü yok sayarak yaşamıyorum. Ona rağmen sorumluluklarımı yerine getirmem gerektiğini düşünüyorum. Bunu da en açık olarak ‘Göçmen Kelebekler’de yazdım.

Siz isteseniz de, istemeseniz de ben sizden sorumluyum. Kendimi burada sorumlu ilan ediyorum. İster okuyun ister okumayın, ben uyandım; sizi de uyandıracağım. Dünya çok hızlı değişiyor. Bu değişime ayak uyduramazsak ayaklar altında kalmaktan korkuyorum. O zaman sizi ne ruhlarınız, ne aşklarınız, ne gülüşleriniz kurtaracak. Çocuklarınızın hiç olmazsa sizin kadar gülmesini istiyorsanız biraz ağlayacaksınız. Yokmuş gibi yaparsanız, var olduğunu anladığınızda çok geç olabilir.

26.Mart.2002