Neden önemsemeyiz ki. Bazen neden duymazdan geliriz bize söylenenleri. Eşlerimizin, çocuklarımızın, arkadaşlarımızın seslerine neden kaparız kulaklarımızı. Ya da bazen hayatın sesine. Belki işaret edeceklerini görsek, her şey farklı olacak. Evlilikler mutlu, evlatlar hayırlı, işler uğurlu, hayatlar mutlu olacak. Dinleyelim birbirimizi. Görelim, bilelim nerede olduğumuzu. Yalana kapılmadan bakalım dünyadaki bize açılan kapılardan. O çağrılar da yeni kapılar değil mi? O halde neden dinlemeyiz. Eşimiz yapma der; bunu özgürlüğümüze saldırı kabul eder, daha çok yaparız. Beni artık sevmiyor musun der, öyle bakarız. Küçücük dertleri kocaman yaparken kocaman mutlulukları da küçültür görmeyiz böylece.

Doğada her şeyin tınıları var diye düşünüyorum. Evet yanlış okumadınız bildiğiniz tını. Müzik ritmleri gibi. Herkes ve her şey bir ritim içinde. Aynı ritmi yakalamak şart değil öyle ise. Müzik bir sürü ritmi uyumla birleştirmek değil mi biraz da. Yani adam sazdır siz keman sesi beklersiniz. Hangi şarkı tek ritimden ibaret. Sadece keman sesiyle yapılmış bir müzik sıkıcı olmaz mı? Onun tınısı ile kendi tınınızı birleştirip değiştirmeden güzel bir ses çıkarabilmeye bakın. Başarırsanız ne mutlu. Onun tınısını değiştirmeye çalıştığınızda ya da o tınıyı kendi tınınızla bastırmaya çalıştığınızda önce sizin kulaklarınızı tırmalar çıkan uyumsuzluğun sesi.

Dinlerken huzur bulduğunuz müziği, hayatınızdaki insanla yakalayıp; huzuru, mutluluğu kısacası hayatın keyfini bulmanız dileği ile. Ya da uzaklarınızda sizin duymanızı bekleyen müziği duymanız ve şans tanımanız dileği ile.