Bütün melekler mi matemde bu neyin karanlýðý, aralayýn þu bulutlarý güneþe hasretliðim var..

Bazen o kadar aðýr gelir ki bulutlar üzerimize, koca bir karanlýk çöker gözlerimizden hayat ýþýðýný çalmak üzere.. Ve herþeyin bir kabus olduðunu ve az sonra güneþli bir güne uyanacaðýna inanmak ister insan o anlarda. Hangimiz bu yollardan geçmedik ki. Hangimiz hayatýmýzda defalarca bu cümleyi söylemedik.. Ya da Süperman'in zamaný geri aldýðý filmlerdeki gibi, gözümüzü açtýðýmýzda kaybettiðimiz herþeyin geri geldiðini ve bir önceki adýmda yaptýðýmýz hatalarý atmadan önceki ana dönüp o hatayý yapmadýðýmýzý görmeyi hangimiz hayal etmedik..

Oysa hep ýþýldamalý gözlerimiz sevgi ile sevinç ile ruhuna kasvet basmadan.. Ýnsan bu kadar sevgi dolu bir varlýk iken, sevme yeteneði kendisine bahþedilmiþ belki de yeryüzündeki tek yaratýlan iken nasýl olur da sevgiden bu kadar uzak durur ya da sevgisizlikle yaþar. Sevgiyi neyle ikame ediyor günümüz insaný? Teknolojik oyuncaklar, yalanlar, sahte iliþkilerle mi? Ondan mý bu kadar tüketen ve doymayan kitleler haline geldik? Ondan mý saçma sapan adýný bilmediðimiz hastalýklar türüyor? Doðalgaz geldi geleli komþu komþunun külüne muhtaç deðil diye mi komþuluklar; ucuz çin malý çýktý çýkalý kimse ayakkabý bile tamir ettirmiyor diye mi meslekler tükendi? Ýliþkiler de böyle deðil mi iþte. internet çýktý kimse hayatýndaki insanla iliþkisini tamir etmiyor. Nasýl olsa yenisi bir týkla ekranýnda, sonra hayatýnda hem de sil tuþu kadar kolay hayatýndan çýkarabilmek üzere. Eskiden insanlar birbirleri için emek harcar, birbirlerinin sevgisini kazanmak için çaba sarfederdi. O zaman TV yok, internet yok kiþi kendini ancak eþi dostu ile oyalardý.. Ondan mý eskilerin tadý yok diye hayýflanýyoruz acaba þimdi?.. Cebimizde telefon yokken birbirimizi daha çok düþünür özlerken, konuþup görmeye çaba harcarken þimdi bu kadar kolaylaþtý diye mi sevdiklerimizi aramaz özlemez olduk. Toleranslarýmýz da bitiverdi elde etmek kolaylaþtýkça böyle herþeyi.. Tek baþýmýza mutlu olabildikçe mi bencilleþtik? Gurur kelimesinin ardýna sakladýðýmýz þey aslýnda bencilliðimiz, umursamazlýðýmýz mýydý?

Sevgi yok tat yok.. Ruhlarýmýzý unutup bedenimize takýlmýþ gidiyor, sanal bir hýzla ömür tüketiyoruz artýk. Ama gitgide birbirimizi de tüketiyoruz.. Yeri geliyor 3 günlük dünya caným diyoruz ama bunu eskiden birbirimizi kýrmamak için, haksýzlýk etmemek, küs kalmamak adýna derken þimdi 3 günlük dünyada günümü gün ederim kimseyi düþünemem adýna söylüyoruz. Kolay elde edip üzerinde emek vermediðimiz hiçbirþeyin deðerini bilmiyor çabucak harcýyoruz.

Eskiden bardaðýn dolu tarafýný gören gözlerimiz bize alýnan en ufak hediyeye gülümseyen dudaklarýmýz, yakýnlarýmýzýn üzüntüleri ile kederlenen hallerimiz vardý. Þimdi bilgisayarý olsa içinde istediði oyun yok diye aðlayan çocuklarýmýz var.. Kederleri ise onda þundan bundan var bende niye yoklara endeksli. Korkuyorum kýsa bir süre sonra ne aile ne arkadaþlýk kalacak ve biz asýl bu sevgisizlikle tükeneceðiz..

Biliyorum hep kötü þeylere yazýyorum yazýlarýmý ama güzellikleri yaþamayý diliyorum ben asýl, zayýf da olsa hala koruduðum bir umutla, yazmak yerine... Herþeye raðmen gülümseyen güneþe, kýymet bilen insana, vefalý dostluða, menfaatsiz sevgiye özlemle..

16.10.2009
Rüya