Birisiyle uzun yıllar sarmaş dolaş olduk...
Üniversitenin ilk yıllarında o kara dumanın tutkunuiflah olmaz bir müdavimi olmuştum...
Kızgınlığımda,sevinçlerimde,kederlerimde ve mutluluklarımda yanıbaşımda ilk o kara duman vardı,elim hemen ceplerimde araştırmaya girer ve onu ilk bulduğum cepten çıkarmamla yakmam bir olurdu...
O ilk nefes yaşadığım sevinç veya kederlerin “kara bir duman”
kisvesi altında uzun-ince ve kıvrım kıvrım yol almasıydı havada...
Neler vardı o kara dumanın içinde bir bilseniz,neler gizliydi,ne mahremiyetleri örtüyordu ve taşıyordu havada kavisler çizerken...
Sizden bir bir uzaklaşan,yitirilen hayallerle yeniden doğan ümitlerin kavgaları vardı o kara dumanlarda...
Bazen geciken beklentilerin verdiği sıkıntılar,bazen derslerin ve hocaların üzerinizde estirdiği stres dolu zamanlar,bazen arkadaş ve dostlardan göremediğiniz vefa...
Ama en önemlisi şu kılıksız hayatın içinde en güzel kisve,en güzel süs olarak gördügünüz o “bir çift bakış”in size gülümsemesi,..veya sitem etmesi...

İşte o anlarda hep yani başınızdadır “teselli pınarı” kara dumanınız!..
Bir bardak çayın buhar ve köpügü eşliğinde onunla boşaltırsınız içinizdekileri;ve onunla olan yolcuğunuz,eğer ondan vefa
görmediğinizi anlayıp terk etmediyseniz,dokuz tahtalı hususi arabanızın arkadaşlarınız ve dostlarınızın omuzlarında
son durağınıza park edilmesine kadar devam eder...
Ve bu “seninle de,sensiz de ortaklığı” hep devam edecektir;
kurtulmak istedikçe,kaçtıkça kederlerinizin,sıkıntılarınızın hatta sevinçlerinizin baş ucunda kül rengi dumanların arasında kölesinin çaresiz ve zavalliliğini sadist bir eda ile izleyen “efendi” gibi
sizi beklediğini göreceksiniz...

Evet...

“Hayat kırkından sonra başlar” kuru temennasının arkasına sığınmış olan ben 19 yıl süren bu birlikteliğe ve köleliğe 3 yıl önce bir mart ayının soğuk bir gecesinde son verdim ve efendimle “azatlik” anlaşması yapmaya muvaffak oldum,hürdüm artık
ama tam manasıyla “hür” olduğumu söyleyemezdim!..
Söyleyemezdim çünkü ben “iki efendi”nın tutkulu esiriydim...
Birine çare bulmuştum ama ya “Diğeri”ne?..
Ona olan tutkum çocukluk günlerimden bugüne kadar devam etti,
halen de artarak devam ediyor...
Okulda,evde,arkadaş ve dost sohbetlerinde,ilk siyah-beyaz tv görüntülerinde,gazete ve spor mecmualarının Sarı-Lacivert foto ve yazılarında o “tutku”nun izleri vardı;“Sarı-Lacivert Gönül Tiryakisi” olmuştuk işte!!..
Günlerimizin,haftalarımızın içini dolduran,bazen sevinç ve
neşe,bazen hüzün ve keder rotasını tayin eden bir “gönül dümeni”ydi iste!!..
Okuldan eve geldiğimizde sırtımızda o renkler,gazetenin ve
mecmuaların spor sayfalarında Sarı-Lacivert’i arayan,radyo ve
tv lerde FB haberlerini bekleyen heyecanlı yüzler,meraklı gözler...
Gönül frekanslarımızın baş müdavimiydi;hele bir de “diğer tutkumuz” olan kara duman ile bir araya geldiğinde zaman kazanında benliğimizi eritiyorlardı!..

Dünden bügüne çok şey değişmedi benim için...
“Gönül Tiryakılığı” son hız devam ediyor..
Kurtulmak,kaçmak istemedim mi?..
Hem de çooooook!!..
Birinden vazgeçen ve kurtulan Sen’den de kurtulur elbet,dedim!..
Düştüğü,yıkıldığı zamanlarda ona duyduğum kızgınlığı,sitemi bir koz addederek kaçmaya çalışsam da her kaçış o tutkunun “yürek prangası” olarak geri döndü,“düş yakamdan!!” dedikçe o gölgem oldu!..
Ne tuhaf!!
Sadece onu izlerken bazen farkında olmadan ellerim ceplerimde “diğeri”ni arayışa giriyor...Sonuçta yine “Diğeri”nden vazgeçiyorum ama ondan ne mümkün!..
Son yıllarda hep bu soruyu sordum kendime;..
“FB’mi,sigara mı” diye?..
“Sigarasız yaşam”,tecrübeyle de sabit olduğu gibi,mümkün oluyor ama ya FB’siz?!!..
Galiba onunla olan birlikteliğim sadece “makber”de nihayete erecek...


sevgiler,