ELÝF KIZ
Osman AYTEKÝN
Hanýmý ile gelmiþti. Öyle görünce doðrusu þaþýrdým da.. Neyse, söz dolaþtý geldi oðluna.”Ne oldu senin oðlan?” Dedim.”Ne olacak..”dedi;”birkaç kapý dolaþtýk…” Ee.. dedim.”E’si þu, güzel bir kýz var. Akþam istemeye gideceðiz.” Gideriz, dedim.
Dul bir kadýndý. Ýki kýz bir de oðlan çalýþmaya gelmiþler. Postabaþýsýný gördük, bize evi gösterecekti. Topal ayaðýný sürüyerek:
—Abi kendiniz bilirsiniz ama ayaðýnýzý taþa sürtmeye deðmez, dedi. Dostum;”olsun, yüz yüze görüþmek daha yerinde olur” dedi. Akþamýn karanlýðýnda kalktýk eve gittik.
Toprak damlý eski bir evdi. Bahçeden seslendik, içeri buyur edildik. Ýçeri geçtik; yere bir parça muþamba ile iki makine halýsý serilmiþti. Dul kadýn oklava ile hamur açýyor, kýzlarý da sobada bunlarý piþiriyorlardý. Ceylan kývraklýðý içinde kýzlar odanýn içindeki eþyalarý el çabukluðu ile düzene soktular, sonra salona çýktýlar. Salonda bir müddet bekleþtiler.
Hoþ geldin sohbeti süredursun dostum iþi çabuk tutup bir türlü konuya giremiyordu. Kaþ göz iþareti yaptým yine olmadý. Ben de konuya girme lüzumunu hissetmedim. Bu arada kapý tekrar açýldý ve kýzlar içeri girdiler. Sohbet dönüp dolaþýyordu ama asýl niyet bir türlü ortaya dökülemiyordu. Sözün bir yerinde dul kadýn,”baþka dala girdin…” der gibi oldu. Avýný tam yakalamanýn verdiði kývraklýðýyla dostum:
-Baþka dala da geçeriz.. geçelim, dedi.
—Geçelim, dedim. Kýzlar kalkýp salona çýktýlar.Söz açýldý: “Allah’ýn emri peygamber’imizin izniyle kýzýnýz Elif’i oðlumuza istemeye geldik..” Geldik, gelmesine de.. Gözlerini el örgüsünden ayýran dul kadýn:
—Gelmeyin dedimdi…
Ýçeride soðuk bir sessizlik…
Kadýn devam etti:
—Olmaz dediydim
—Olmayacak ne var? Allah’ýn izniyle… Bu sýrada Elif çay tepsi ile içeri girdi. Kýsa süren sessizliði çay týkýrtýlarý bozuyordu. Elif kýz çayýný alarak somyanýn bir kenarýna iliþti. Konuþma devam ediyordu fakat anlayamadýðým bir tuhaflýk vardý. Ýstenilen kýz karþýmýzda geçip gönül rahatlýðý içinde çayýný yudumluyordu. Bir kýza, , bir dostuma bir de dul kadýna bakýyordum, deðiþen bir þey yoktu. Kendi kendime Allah Allah diyordum,bu nasýl iþ?...
Neden sonra dostum Elif’e döndü:
—Sen ne diyorsun Elif?
Elif elindeki çay bardaðýný kaldýrýrken:
—Ne diyeyim… Diyerek omuz sallayarak:
—Olmaz! Üzerindeki þaþkýnlýðý atamamýþken.. Dostum, eski bir hatayý tamir etmek ister gibi:
-Kusura bakmayýn, ortada bir yanlýþlýk olmuþ, postanýz yanlýþ anlatmýþ;küçük kýza dünürcü olmuþ!... Deyivermez mi! Ortada bir yanlýþlýk olduðu belliydi. Bu sözlerden sonra Elif kýzýn yüzündeki pembelik kýzýl bir hal aldý, ses tonu deðiþti, ne diyeceðini bilmez bir haldeydi.
—Sen karar vereceksin!
Elif, neyin ne olduðunu yeni kavrarken, utangaç bir hal içinde:
—Benim haberim yoktu! Dedi. Bu sözle birlikte dul kadýný sýcaklýk bastý, kan-ter içinde, diliyle diþinin arasýnda:
-Söylediydim!... Diyebildi.
Dul kadýn, yanlýþ da olsa küçük kýza yapýlan dünürlüðün tekrar büyük kýza yapýlmasýna içerlemiþ olduðu seziliyordu.
“Olmaz!” Dedi, baþka bir þey demedi.
Çayýmýzý içtik ve ayaða kalktýðýmýzda dostum üsteliyordu:
—Cevap beklerim…
Odadan çýkarken Elif kýz’ýn utangaç simasý devam ediyor yüzünden terler akýyordu.