Her rejim kendisini korumak için bir takým önlemler almaya mecburdur. Bu önlemlerin bir kýsmý yasal olabileceði gibi bazýlarý da “toplumsal dayatmalar” þeklinde gerçekleþebilir. Kurulma ve özümsenme sürecinde bunu normal karþýlamak gerekir…

Osmanlý sonrasýnda Türkiye’nin yaþadýðý da budur. Egemen Cumhuriyet rejimi kendisini korumak ve kollamak için çerçevesini çizmiþ ve Cumhuriyet vatandaþlarýna da bunu göstermiþtir. Bu süreç içerisinde, belki bazý toplumsal tabakalar da hazýmsýzlýk olmuþ da olabilir. Bu da gayet normaldir. Çünkü yapýsal sürecin zamanla yerine oturacaðý, özümseneceði ve bununla birlikte geliþtirileceði umulmuþtur.

Öyle de oldu. Bugün, zamanýnda yapýlan “keskin rejim tartýþmalarýnýn” olmadýðýný görüyoruz. En azýndan Ýslam Cumhuriyeti kurmak için çalýþan örgütler ya da bunlarýn arkasýndan giden “inanmýþ yýðýnlar” yok! Öte yandan devrim yapýp da kominizim getirmek isteyen birileri de…

Peki bunlara raðmen yaþanan “rejim tartýþmalarýný” nasýl yorumlamalýyýz…

Rejim, “kurucu zihniyetten” “geliþtirici zihniyete” geçmeye baþlamýþtýr.
“Kurucu zihniyetin” erki, “geliþtirici zihniyete” statüsünü vermemek için de bugünkü tartýþmalar yaþanýyor.
Öte yandan “çarpýþma” sadece “kurucu zihniyetin direnme” sorunu da deðildir. Öyle olmadýðý halde, sadece statüsünü korumaya çalýþan birey ya da kurumlarda “kurucu zihniyet” mantalitesi ile hareket edip, bu çarpýþmada yerini almaktadýr. Buradaki amaç, elbette “güçlü bir Türkiye yaratmak” niyeti deðildir. Bu düþünce, olsa olsa makam ve mevkii, toplumsal saygýnlýk ile otoriteyi koruma kaygýsýndan ileri gelir.

Türkiye’nin “yumuþak karný” olan laiklik konusu da bu çarpýþmada kullanýlan en önemli kavramlardan biri olmuþtur.

Kýsa bir notla bunu açalým…

Baþbakan Recep Tayip Erdoðan, bugüne kadar “Cumhurbaþkaný adayý olacaðým” diye beyanatta bulunmamýþtýr. Parti kanadýnda da bu yönde hiçbir açýklama yapýlmamýþtýr.
Ancak CHP Genel Baþkaný Deniz Baykal, ortada adaylýk bile söz konusu deðilken, “Baþbakanýn gözü Cumhurbaþkanlýðýnda” diyerek, Erdoðan’ý önce aday yapmýþ, sonra da kendi yargýsý üzerinden, “Erdoðan’ýn Cumhurbaþkaný olmasý halinde Türkiye’yi bekleyen tehlikeleri” sýralamýþtýr.

Bununla da yetinilmemiþ, benzeri tartýþmalarda öne doðru gelen tüm kurumlar yeniden hareketlendirilmiþ, Yargýtay, YÖK, asker kanadýnýn olaya müdahil olmasý istenmiþ 14 Nisan 2007'de de “Cumhuriyetine Sahip Çýk” mitingi yapýlarak, “aslýnda hiç olmayan bir sorun” “Rejim tehdidi bir unsur” haline getirilmiþtir.

Demokrasinin bir gereði olarak, “en fazla oy almýþ bir partinin yönetimdeki hakký” es geçilmiþ, buna karþýn, kendi “kurucu zihniyetlerini” korumaya yönelik bir bakýþ açýsý geliþtirmeye çalýþmýþlardýr.


Egemen siyaset, sistemin deðiþmesini hýzlandýracak dinamiðin önüne geçmek için tüm silahlarýný kullanýyor. Türkiye’nin ihtiyaç duyduðu ve zamanlamasý itibarý ile bugünlere düþen bu pozitif kýrýlma süreci daha da hýzlanacaða benziyor.

Belki de önümüzdeki günlerde ilk defa sessiz çoðunluk, sesli azýnlýðý yönetmeye baþlayacak.
Ýþte tüm bu tartýþmalar, onlarýn buna hazýr olmadýklarýnýn bir iþareti…