-neden suçluydum sanki, neden ha!..

Harflerin gizemi vardı; değil mi? Yaratıcılığa yakın en derin anlatım biçimiyken; hem mutluluğu hemde mutsuzluğu tarif eden yanlarında mı kaldı avuçlarımda ki heceler...

Yazmak,yalnızca seninle anlamlıyken, neden bu kadar yabancılaştık kelimelere; yoksa apansız surat imalarında mı kaldık, ne dersin?

“oysa harflerde gizliydi, her şey
göremedik! Yanıldık belki de...”

Yürüyerek kalemden kalelerin üzerine; bedelini ödemeye razı bir benliğin tam ortasında, bakışlarının anlamsız ve ürkekliğinde, konuşamadık... Bizi ayrı düşürmeye yeminli bir harf bütünlüğüne karşı hiçe sayıldık belki de...
Son gördüğümde kelimelerde kalan, kelimelere kalan bir ‘ben’ vardım; harfleri eksik, anlatımı sensiz ve isyanlarda...

Ve bir an duraksadım; tam kelimeler üzerime yürüyorlardı –ki harfler intihar etti...
Neden suçlu olduğumu şimdi anladım; artık sana seni anlatacak harflerim yoktu, oysa ki ben her gün akşamı beklerdim; harflerin en güzel kelimeler yarattığı mehtapta sensiz anlaşılmaz günlerimde ki kanayan parmaklarımdan süzülen harflerin eşliğinde seni sana yazmak için...