Þimdi seninle mýsýr yemek vardý rýhtým yolunda
çay içmek vardý kekremsi anýlarla
denize karþý oturup Balýkçýlar Kahvesinde
hatýrlanasý güzel anýlar demlerdik
plastik sandalyelerde bir hayata inadýna
çok zaman haberleri olmasa da.
Yine seninle el ele tutuþup ay ýþýðýnda
çimlere uzanýp yýldýzlarý saymak vardý
bende yine þu kahrolasý mide aðrýsý.
Seni sevmekten dem vurmak her cümlenin baþýnda
benimle bir hayat düþünmek baldýran zehri tadýnda.
Yine sabahlamak vardý bazý geceler
biraz Onur, biraz Yýlmaz, biraz Sezen...
biraz sen az da olsa ben.
Sonra sarýlmak birbirimize koyu bir kördüðümle
Ýskender ‘siz bir hayatýn alacasýnda
soyadýmý isminle birleþtirmek vardý ucunda
dönüþümsüz yollar olmasaydý ardýnda.
Yine þimdi seninle olmak vardý
Adana – Mersin yolunda, bazen Kaf daðýnda.
Kim bilir belki de Avrupa semalarýnda
“Belamýn baþý “ yla baþlayan cümleler kurmak
ayný anda kahkahalar savurmak vardý
bozulan dünya düzenine inat.
Sen yine umutlardan söz açardýn
bense hep umutsuzluklardan,
düþüncelerimiz ayný kaftandan biçilmiþ
ama yollarýmýz farklý kavþaklarda nedense.
Ben yine yýldýzlardan “sen” yapýp
“sen” li dünyalar kuracaðým gök yüzünde
sana olan aþkýmý alevlendirirken gecelerce,
þimdi yine sana “dostum” diye
dostça sarýlmak var.
Her þeye raðmen þimdi yine “sen“ li
bir hayat var hayatýmda
sensiz bolca zamanlar olsa da.