Bir ışığın aniden sönüvermesi gibi…Bir cam bardağın elinden düşüp paramparça olması gibi…Sonra batan güneşin bir daha hiç doğmayacağını bilmek ve öyle karanlık kalacağına inanmak gibi…

Gibi gibi…

İki elini başının arasına alıp, oturup öylece bekleyip, hiçbir şeyin gelmeyeceğini bilmek gibi ateşli.Can yakıcı…Bir ‘’yok’’ kelimesinin ne kadar çok anlamını öğrenebilecek kadar gerçek…Kendi gerçeklerimin üstünde bir gerçek var olmaman.Yok olman…

Ve aslında diğerleri için varken benim için yok olman kadar keskin uçlu.

Düşünceler labirent gibi, duygular soğuk, körelmiş…

Yokluğundan…

Sensizken senin olmadığını kabul etmek…

Ve benimsemek…

Ve hatta belki de alışmak…

Sonra devam etmek, yokluğunun içinde kaybolup, yok olmak.

Benim bilmediğim, senin bilmediğin bir yerde var olmak.Var olmaya çalışmak.Benliğimi bulmaya çalışmak yeniden.

Ucundan tutarak yaşamaya çalıştığım hayatımı koyvermek.Bırakmak…Sonra toplamak yeniden, kaldığı yerden.

Yeniden yorulmak…

Yeniden var olmak…

Ve bir gün oturup…Gerçekten düşünmeye niyetlendiğim bir gün oturup…Bakmak geriye.Bakabilmek olmadığın zamanlara…

Neler anımsayabilirim?Neler hissedebilirim?Seni nerede unutup, kendimi nerede başlatabilirim?Hatırladıklarım gördüklerime fazla gelirse ne yaparım?Geçmişin ayak izleri şimdime büyük gelirse nasıl katlanabilirim?

Söyle bana sevgilim,

‘’’Olmayacak yaşamlarımız ve eksik yarınlarımız’’’ adına söyle…

Nasıl dayanabilirim?..