(Günlerden bir gün…)


Zamanlar parçalandı.Arkamda bıraktıklarım yok artık.Kırık dökük…Bir haykırış gibi bir anda parlayan, parladığı gibi de sönen bir sürecin içinden geçtim.

Bazen bıçaklar fırlatıyorum kendime.Neden bu kadar diğerlerini önemsiyorum diye.Bir şeyleri suçlamaya kalkarken neden önce kendimden başlıyorum diye…

Önce ben…diyerekten acımıyorum kendime.Yaralayan onca şeyi değil de neden kendimi suçluyorum hep ben?..Şimdi soruyorum o çok önemsediklerim nerede diye?Soruyorum bu haksızlığın haklı tarafında olup, hala haksızlığın ortasında durup, kendime sapladığım bıçaklarımı çıkarıp atmadığım için.Savurmadığım için…benden…sadece benden uzak olsunlar diye uzaklara.Çünkü olmadığım her yer uzak…

Kelimelerin kırık dökük yerlerinde bıraktığım o kadar çok şey var ki!

Bir daha sahiplenmemek üzere bıraktığım…

Ve bir daha yakın olamayacak kadar uzaklara savurduğum…


(Günlerden bir günün üstüne bir çok gün geçtiği gün…)


Düşlerimde bıçaklar fırlatmaya devam ediyorum şimdi.Kendime değil ama…Artık değil.Yaşama da fırlatmıyorum.Bunları yaşattığı için.

Yaşanılan onca güzel şeye fırlatıyorum bıçaklarımı.Bir toz bulutu olup uçsunlar diye.Bir toz bulutu gibi toz olup gitsinler diye.

Çünkü ben ilk defa…İlk defa iyisiyle kötüsüyle yaşadım diyemeyecek kadar bıçaklar sapladım kendime.

Hep aynı yerden yaraladım ve ölmedim.

Tekrar yaraladım ve tekrar ölmedim.

Yine yaraladım yine ölmedim.

Bir daha yaraladım bir daha ölmedim.

İşte bu yüzden.

Sırf bu yüzden işte…

Yaşamdan çok ölüme yakın olduğum için…

Beni bu denli yıktıkları için…

Yaşamımın gizini bulacağım parçalanan zamanlarımda.Belki bir gün…Yaşadığım onca şeyi affedebilmeyi öğrenebildiğim bir gün bıçaklarımı savurmaktan vazgeçebilirim.

Bir gün…