Her gün büyüyorsun!

Ne kadar da çok gülüyorsun… Hele de bir şey anlatırken heyecandan karışan dilin damağın yok mu… Kelimeleri birbirine karıştırıp çorba yapıyorsun. Anlamıyorum ne anlattığını çoğu zaman. Ama anlattıklarına sen gülüyorsun. Sen güldükçe ben de gülüyorum. Gülüyorum işte... Ne güzel gülüyorsun! Mutluluk saçıyorsun.

Allah'ım! Ne konuşurlar böyle yerinde duramayarak zıp zıp. Nasıl bir şey insanı bu kadar heyecanlandırabilir? Ne insanı bu kadar güldürür? Ben mi gülmeyi unuttum, yoksa bunlar mı zıvanadan çıktı? Ne bu kadar komik olabilir?

Ne kadar beceriksiz ellerin var... Aceleci ve her şeyi aynı anda yapmak ister gibi. Hiç yerinde durmuyorlar. Bir onu alıyorsun bir ötekini. Hep böyle kalsınlar. Böyle hoyrat, böyle çocukça.

Nasıl kıyılır da bu yaşın üstüne bir yaş daha konulur. Adalet değil bu! Hep bu yaşta kalsan olmaz mı? Kalsan ve konuşsan sürekli, koşsan odalardan odalara… Mırıldanıp dursan, hep söylediğin şarkılarını.

Yerden fışkıran gür bir ağaç filizi gibisin. Bakıyorum ellerine ve ayaklarına. Ne kadar ince ve uzun parmaklar... Ayakların da büyük! Eğer bu ayaklara ve parmaklara göre uzayacaksan sen bir servi ağacı olmalısın.

Büyümesen diyorum hani... İnan kal böyle.

Bak ben büyüdüm de biliyorum