Kasabaya gelince arabadan indi. Küçük derenin yanýndan kývrýlarak uzanan, patika yoldan yürümeye baþladý. Aðaçlarýn gölgelediði yolda ilerlerken çantasýný sýrtýna aldý, yapraklarýn arasýndan süzülen ýlýk rüzgâr sanki yüzünü okþuyordu. Bir sigara yaktý. Temiz havayý içine solurken, rahat olmanýn verdiði derin nefesi içine çekti. O an masum çocukluðu tebessüm halinde yüzüne yayýldý. Ellerini cebine soktu, arada bir taþlarý sektirerek ýslýk çalmaya baþladý. Sanki yýldýzlarý saklayan bulutlardan açýða çýkan bir þarkýya eþlik ediyordu. O an da duyduðu huzur yüzünde baþlayan çizgileri de yok ediyordu.

Yolun yarýsýna yaklaþmýþ, hatta saçlarý seyrekleþmiþti bile. Son yýllarda kilo almasýna neden olarak iþini görüyor, spor yamasýna raðmen bu kilolarý, bir türlü üzerinden atamýyordu.
Kumral yüzü, çok sýk gülümseyen ela gözleri vardý.
Çok uzun boylu sayýlmazdý ama sevdiði kadýnla yan yana geldiðinde uyumlu bir çift görüntüsü veriyorlardý.
Dante gibi yolun ortasýnda kalmadan, sevdiði kadýnla birlikte yaþamýna devam etmek istiyordu.
Yaþama iki kiþi ile devam etmek; aslýnda yaþama yeniden baþlamak anlamýna geliyordu.
Yalnýzlýðýn kemendinden artýk o da yavaþ yavaþ kurtulmaya baþlýyordu. Sinesinde sakladýðý sessizliði, gün geçtikçe açýða çýkarýyordu.


Yolun son kývrýmýný tamamlayýnca evine ulaþmýþ oldu. Küçük bir bahçe içinde küçük þirin, tek katlý bir ev. “Ýþte bizim evimiz” diye geçirdi içinden.

Bu küçük kasabada aldýðý bu evi, oturabilecek hale getirmek için, son aylarda bir hayli çaba sarf etmiþ, ama sonunda güzel, þirin bir hale sokmayý baþarmýþtý.

Her akþam bahçeden her giriþte, gül dalýna bir tomurcuk atýyordu. Ümitlerinin açtýðýný görmek onu mutlu çok ediyordu.

Bahçe kapýsýndan içeri girdi. Dut, kiraz ve elma aðacý olan küçük bir bahçe. Dut aðacýndan birkaç dut aldý yedi. Kiraz aðacý henüz küçüktü ama dallarda birkaç kiraz vardý. Minik bir toprak alana domates ve biber fidesi ekmiþ, etrafýný plastik kaplara ektiði, çiçek kutularý ile çevirmiþti. Domatesler olmaya baþlamýþ biberler de henüz çiçek açmýþtý. Eve giden yol teneke kutularýna ekilen çiçeklerle iþaretlenmiþ, kokusu bahçe çitine dolanan ýhlamur aðacýnýn kokusuna karýþmýþtý. Hanýmeli aðacýnýn altýna küçük çardak yapmýþtý. Akþamlarý çay içtiklerinde, hanýmeli kokusu ile çay kokusunu birlikte hissetmek istiyordu.

Dut aðacýnýn altýna küçük bir masa yanýna da iki sandalye koymuþtu. Kiraz aðacýnýn altýna küçük bir sedir koymuþ üzerine anneannesinin dokurken aþkýný anlattýðý, kilimi sermiþti.
Köþede, musluðuna hortum takýlmýþ küçük bir çeþme bulunuyordu.

Hava sýcaktý, yorulmuþ ve susamýþtý. Çeþmeyi açtý elini yüzünü yýkadý. Hortumu aldý, önce sebzeleri suladý sonra çiçekleri… Mis gibi toprak ve çiçek kokusu havaya yayýldý. Sedire uzandý. Sessizliði dinledi. Gökyüzüne iliþtirdiði hayallerine tek tek baktý, üzerine yenilerini ekledi.
Mevsimler, sadece yeþille deðil, kendisi ile de barýþýktý. Sakladýðý bütün hayallerini tek tek açýða çýkarmaya baþlamýþtý artýk. Çorak yüreðine ümitler ekmiþ ve hepsini yeþertmeyi baþarmýþtý. Hasat zamaný geldiðinde de ayný ümitle derleyecekti. Bunu açýkça görebiliyordu. Gülümsedi, sonra gözlerini kapadý.
Burasý iþyerine uzaktý ama bu bahçeye girdiði an bütün yorgunluða ve uzun yolu kat etmeye deðdiðini hissediyordu.

Az kaldý iþte. Sadece birkaç hafta sonra bu sessizliði bir ses bölmeye baþlayacaktý.
Aylardýr gerek yalnýz, gerek arkadaþlarý ile birlikte gelerek bu evi hem tamir etmiþ hem boya badanasýný, hem de gereken tadilatlarý en iyi þekilde yapmaya çalýþmýþtý. Ev, sonunda çok güzel tek katlý bir “ev” olmuþtu. Mobilyalar, beyaz eþyalar halýlar, ilk etapta gerekli olabilecek her þeyi almýþ evi dayayýp döþemiþti. Müstakbel eþinin getirdiði çeyiz de serilince evin havasý daha çok deðiþmiþti. Kapýdan içeri girildiðinde portmantodan baþlayarak her eþyanýn üzerinin dantelle süslenmesi evi baþka bir havaya sokmuþtu.
Burasý sadece bir ev deðil evden öte, kendisini bir aile babasý, eþini gönül yoldaþý yapacak bir mekândý. Ýki ruh birleþince gerçekleþmeye hazýr ümitler de açýða çýkmaya baþlýyordu iþte. Ýkisi birlikte bu eþikten geçtiðinde “biz” olmanýn farkýný anlayacaklardý. Her akþam eve geldiðinde huzura yaklaþan adýmlarý sayacaktý heyecanla. Ýçerden gelen ve mis gibi kokan yemeðe ulaþmak için elini yýkamayý bile unutacaktý. Her sabah uyandýðýnda, akþam eve dönerken gül dalýna attýðý tomurcuðun açtýðýný görecek ve gülümseyerek gökyüzüne bakacaktý.
Yaz akþamlarýnda bahçede oturup karpuz yiyerek serinlemeye çalýþýrken koþup oynayan çocuklarýna seslenecekti. Komþudan gelen, müziðe kulak vererek hep birlikte dinleyeceklerdi.
Uzun yýllar yalnýz yaþamanýn karþýlýðýný bu þekilde doyasýya yaþayacaktý.
Gözlerini açtýðýnda vakit bir hayli geç olmuþtu. Yerinden kalktý, içeri girdi, dantellerle süslenmiþ mutfaðý daðýtmamaya özen göstererek çay suyunu ocaða koydu. Önce etrafýný saran çocuklara sonra gökyüzünde uçan balonlara baktý ve gülümsedi.