Derler ki, ruh, bedende hapsedilmiş nefestir,
Titreşen bir efsûndur, uyuklayan bir Mecnûn,
Belki silik bir tasvir, tuale vuran gölge...
Yahut koyu bir ışık cennetten bir emâre...

Peki bendeki neden kanatlanmış ateştir!

En lanetli varlıklar üzerine salınan,
Tek bir gülümseyişle iktifa eden benim,
Hayaletlerden gece orkestrası kuran,
Islığımla ordular deviren yine benim,

Benim, ben... İnsanlığı, ışıtacak bir benim!

Tanrılar' tılsımını Promete'den çaldım,
Karanlık varlığımı aydınlatsın diyerek.
Ve tüm zalim kalplere ibret olsun diyerek,
Kendi öz varlığımın göğsünü parçaladım.

Daldığım her mitte ben neşter izi bıraktım....