Sevgili yokkadýným..

Dün geceyarýsý senin ellerin ile diktiðin sardunyaya su verirken bana söylediklerin geldi aklýma.. Ýnsan bir kez yapayalnýz kalmasýn, penceresindeki sardunya ile bile konuþur, saksý içindeki bir sardunyanýn varlýðý bile yalnýzlýða çaredir derdin.. Sanki bir sevgilinin yanaðýný okþar gibi sardunyanýn yapraklarýný parmak uçlarýn ile okþardýn..

Bir defasýnda bu dünya bize geri alýnmak üzere verilmiþ bir armaðan, her anýný çocukca bir doluluk ile yaþamalý ve dünyada herkes bir þeyler býrakmalý demiþtin.. Ýnsan laf olsun diye yaþayýp sonra da bir sonbahar yapraðý gibi izi bile kalmadan çürüyüp gitmemeliydi sana göre..
Sonbaharda yere düþen yaprak bile aslýnda yeniden filizler vermek için toprak olurken biz insanlarýn bir yapraðýn bile yapabileceði bir þeyi yaparak sadece çürüyüp gitmek için yaþamasý çok acý derdin..

Ýnsan yaþamýný yaþamakla anlamlandýrmalý, sokaktaki taþýn bile bir anlamý var bu dünyada, bir mezarýn baþucuna niþan olur, bir evin duvarýnýn parçasý olur, kalaþnikofa karþý bir kurþun, bir silah olur derdin..

Hiç unutmadým sabahlara kadar bir demlik çay ve paketlerce sigara dostluðunda bana anlattýklarýný..

Yaðmun taneleri meleklerin gözyaþlarýdýr demiþtin, yaðmurun cama ve yüzümüze çizgiler attýðý bir gece..

Sonra devam etmiþtin..
Yeryüzünde kötülükler, zulümler ve cinayetler ne zaman artsa melekler hep birlikte gözyaþý dökermiþ.. Yeryüzünde bir zaman kötülükler dur durak bilmeksizin artmýþ ve melekler o kadar çok gözyaþý dökmüþler ki bütün dünyayý bir tufan sarmýþ.. Bir kaç iyi insan hariç yeryüzünde kimse kalmamýþ..

Bu yaz o kadar çok yaðmur yaðdý ki hep senin söylediklerin geldi aklýma..

Yokkadýným, hep yok kalaným..

Þimdi yine yaðmur yaðýyor ve ben yaðmur damlalarý içinde senin gözyaþlarýný görebiliyorum..