İlk defa sebepsizce ağlamadım,şimdi de öyle yapıyorum.İlk defa sebepsizce ağlıyorum.

Soğuk havaları hiç sevmem,kasvet verir.İçime dönerim,tek başıma yaşarım hayatı.Hiç bir şeyin iyi gitmediği dönemler yaşadınız mı?İşte ben o dönemdeyim.Sağımı dönüyorum korku,solumu dönüyorum korku.Bir hissislik sardı dört yanımı.Bir insanın canı niye bu kadar sıkılır ki?Yalnızlıktan mı,aşksızlıktan mı,işlerin yolunda gitmememesinden mi,başarıızlıkların arka arkaya gelmesinden mi?Bence hepsi birden.

Tutunduğun hiç bir dal kalmaz elinde.Arkadaşlarını bırakırsın birer birer.Dostların arkandan vurur.İş yerinde hırs,ego tatminsizlikleri yaşayan insanlarla birlikte çalışmak zorunda kalırsın.Sonra da bırakırsın mücadele etmeyi.

Bugün çok canım sıkılıyor.Nefes alırken bile ciğerlerim batıyor.Eskiden gitmek istediğim,görmek istediğim yerler vardı.Şimdi hiç öyle dertlerim de yok!Sonsuz gibi geliyor hayatım.Hiç ölmeyecekmişim gibi.

Arka fonda otobüs sesleri yükseliyor ve ben tek başıma kaldığım evde kendime ağlıyorum.

Siz hiç kendi halinize ağladınız mı?En son ne zaman oldu bu?Ben son zamanlarda hep yapıyorum bunu.Oturup kendime ağlıyorum.

Yapamadıklarım bir defter dolusuydu.Şimdi,defterlerim boş boş duruyor oracıkta.Kendime paraşütsüz uçaktan atlayışı reva görmüşüm gibi.Çakılmışım yere,olduğum yerden bakıyorum geçip gidenlere.

İçimde kaybolan bir şeyler var.Çocuksu yanımı kaybettim.Hep uyudum,sonra bir baktım ki büyümüşüm.

Hayallerim,sırtını döndü bana.Onlar da gidince,bu yalnızlık gerçekten başa bela!