Ah be kalbim gördün mü bak, yine kaldık baş başa. En ufak sarsıntıda bırakıp da gitti aşk dediğin. Sense hep asiydin zaten, başına buyruktun ama bak bu defa bedeli daha da ağır oldu. Dedim sana kaç kere; hassassın, kırılmaya pek meyillisin, bir yan bakışa günlerce dert çekersin, eller anlamaz seni hor davranırlar, savururlar diye. Dinlemedin beni okudun bildiğini, bir zalimin esiri oldun. Ben sana “senin başka bedenlerde yerin yok, geri dön kalbim” dedikçe, sen iyiden iyiye bağlandın ona.
Şimdi yalnız kaldın kalbim ama bunu bile yok sayıyorsun, hala direniyorsun. İstediğin kadar inat et ve bekle ama giden dönmeyecek geriye. Sen, tek başına bir aşkın nöbetine sevdalanmışsın, kalesini asla terk etmeyen askerler gibi yeminle bağlanmışsın. Görmek istemediğinse o kale zaten terk edilmiş ve ayrılığa teslim olmuş, sende daha fazla direnme ve çek teslim bayrağını ey kalbim.
Gerçekler acıtıyor seni biliyorum, bu yüzden yalanlarla avunmaya çalışıyorsun. Yapma kalbim vazgeç artık hala cılız bir umuda sarılmaktan. Sen bu savaşın kaybeden tarafısın anla ama bari bırak ta yaralarını sarayım, kendini öldürmek için çabalayıp durma sen de sağ kalmalısın bu savaşta.
Yoruldum kalbim bende çok yoruldum. İnsanlara sahte gülücükler dağıtmaktan, iyi numarası yapmaktan usandım. Güçlüyü oynamaktan gücüm tükendi. Gündüzleri tenhada ara ara kaçan, dolup dolup yuttuğum gözyaşlarımın gece olunca, yalnız kalınca hıçkıra hıçkıra boşalmasından tükendim. Hem kendini bitirdin kalbim hem de beni, şimdi bari ilk kez gel de dinle beni; “değerinin olmadığı yerde işin yok dön hadi geri”…