İlk kez bir sinema filminin “gala”sına davet ediliyorum.
İlk kez çünkü Malatya’mızda bu işler ilk kez oluyor…
Doğrusunu söylemek gerekirce, sinemadan, tiyatrodan, filmden anlamam ama “sanat” adına ne varsa sanatın her türlüsünü severim.
Lakin -türü ne olursa, olursa- her tür sanat bir doğum kadar zor ve bir o kadar da meşakkatle ortaya çıkar.
Bu yüzden her sanatçının alın teri, göz nuru ve zihin emeğine saygı duyarım…
Peşinen ifade edecek olursam; en çok Malatya’nın Yeşilyurt, Battalgazi ve Orduzu olmak üzere 30 fazla mekân kullanarak Malatya’mızda çekimleri yapılan bir sinema filminin galasında bulunmak ziyadesiyle beni memnun ve mesrur etmiştir.
Bu yazımda; 22 Haziran 2012 Cuma günü, İnönü Üniversitesi Hoca Ahmet Yesevi Salonunda basın mensuplarının, akademisyenlerin, yazar ve sanatçıların bir arada olduğu “Işığa Yürümek” adlı sinema filminin galasında neler düşündüm, onları sizlerle paylaşmak istedim…
Tiyatrocu Tuğrul Gökmen Şahin ile birlikte salonun kokteyl bölümüne geçtiğimizde ilk bizi karşılayan filmin yapımcısı Doç. Dr Ramazan Çiftlikçi oldu. Daha sonra bizlere; “hoş geldin” diyenler, demeyenler, selamlayanlar, selamlamayanlar, tokalaşanlar, tokalaşmayanlar, gözleriyle bizleri selamlayanlar ve gözlerini bizden kaçıranlardan oluşan Malatya’nın tanıdık, bilindik sanatçıları…
Şu an bazı okuyucuların; “geç bu faslı” dediklerini duyar gibi olduğum için…
Filmin galasına geçiyorum…
Dedim ya, film bilmem, sinemadan anlamam…
İlk gittiğim sinema filmi; İlyas Salma’nın Banker Bilo’suydu. Daha sonra “İnek Şaban”lar takip etti
O zamanlar ne İlyas Salma’nın Malatyalı olduğunu biliyordum ne de “İnek Şaban”la ismini hafızamıza kazıyan Kemal Sunal’ın…
Demem o ki, bu toraklarda yetişen insanların sineme tutkusu eskilere dayanıyormuş…
Kemal Sunal’ı beğenir beğenmeyiz; şimdi var mı aynı sahada film yapabilecek?
Hangi filmi olursa olsun her izlediğimizde aynı heyecanı ve aynı kahkahayı basmıyor muyuz?
Kaldı ki, “Işığa Yürümek” de onun anısına yapılmış bir film…
Işığa Yürümek’i izlerken ağlamadım ama izleyicilerden kiminin gözyaşlarını sildiğini gördüm.
Gala sonrası çıkışta “filmi nasıl buldunuz” soruma; “cevap vermeyeceğim” diyerek film hakkındaki kanaatlerini gizleyenlere inat ben kanaatimi açık ne olarak belirteceğim…
Film, Malatya Kozluk Mahallesinde yıkıma terk edilen bir evden geçer; keşke -Malatya’nın değişim-gelişimine uygun Malatya’ya yakışır bir evden geçseydi…
Tema, eğitim ağırlıklıydı ancak hala tedavülden düşen “kan davası”nın işlenmiş olması Malatya örfüyle pek örtüşmediğini senarist de bilmiş olacak ki bunu kamufle ederek meseleyi taa Urfa’ya kadar götürüp bağlantı kurmuş…
Elbette ki Malatya ölçeğinde kayda değer bir sinema filmiydi ancak çekimler benim hafızamı Malatya’nın yetmişli yılarına götürdü…
Her şeye rağmen bin bir emekle hazırlanıp gösterime hazırlanmış bir film…
Malatya ile ismi müsemma bir tek kayısının bile beyaz perdede gösterilmediği bu filmi içerik olarak anlayamadığıma sayarak, yapımcısının emeğine saygımdan dolayı ayağa kalkarak alkışlıyorum.
İnanıyor ve umut ediyorum ki; yapımcının bundan sonraki çekim yapacağı filmlerin ana teması, fakir edebiyatı yerine hayata yön verecek proje içerikli ve ağlatmak yerine güldürebilen, hem güldüren hem düşündürebilen filmler olacaktır.
Şahsen ben ışığa yürüsem bu perspektifte yürürüm…