BEN NEYİM Kİ!

Ben, Leyla
Bu gece; ölçtüm, biçtim
Tartım kendimi...
Bir nokta olup,
Kimi durdurabildim.
Üç nokta olup,
Neyi sürdürebildim.
Bir noktalı virgül olup,
Neyi açıklayabildim.
Şimdi istersem,
Soru işareti olabilir miyim?
Ben, Leyla
50 yılda, 25 ton çöp ürettim
Belki birkaç çocuğu,
Birkaç yaşlıyı sevindirebildim.
Ama bir aç doyurabildim mi?
Yüzündeki tebessümü gördüm mü?
Belki bir kaç ağaç diktim
Ama bir nesil yetiştirebildim mi?
Ben, Leyla
Bilgi ürettiğimi sandım
Ama bir cahile,
Okuma yazma öğretebildim mi?
Çok şükür duydum:
Sağol yavrum,
Allah razı olsun,
Berhüdar ol.
Bu gece sordum kendime
Hakettim mi?
Güneşin yüzümü güldürebildiği gibi
Tenimi kavurduğunu
Rüzgarın savururken önündekileri
Havayı tertemiz temizlediğini
Yağmuru bereket diye düşünürken
Katıp herşeyi önüne, sürükleyebildiğini
Aşkın yüzümü güldürürken
İçimi acıttığını
Hissedince anladım mı?
Neşe ile hüzün arasında
İncecik bir çizgi olduğunu
Sıcak ile soğuk arasında
İncecik bir çizgi olduğunu
İyi ile kötü arasında
İncecik bir çizgi olduğunu
Yaşam ile ölüm arasında
İncecik bir çizgi olduğunu
Ben, Leyla
Hep ben dedim kendime
Ben, Ben Leyla
Ben neyim ki?
Bir virgül, bir nokta
Bir noktalı virgül.
Belki bir soru işareti,
Olmak istedim bu gece
Belki de bir ünlem
Sus Leyla! Sus
Nur ol bu gece
Geceyi sabaha bağla
Leyla Nur
Nur Leyla
Geceyi sabaha
Sabahı geceye
Bu gece anladım ki!
Ben bir döngüdeyim...

Leyla ÜNAL (28 Kasım 2012)