Aradan bir ay kadar zaman geçmişti; bir mektupla geldi beklediğim haber; sınavı kazanmıştım! Eylül ayı başlarında yapılacak sözlü sınava çağırıyorlardı yeniden..Çok sevinçliydim! Beni kavuran okuma hırsım tutulmaz bir rüzgara dönüşüyor, çıkan kasırgalarla savrulup duruyordum hayallerimin peşinde...Son derece mutlu, gururluydum.Ailemden uzakta kalmanın nasıl bir hüzne mal olacağını kestiremiyordum bile!..Gökyüzü hep masmavi, toprak hep çiçekli, güneş hep aydınlık yanıyla yürüyordu üstüme: uçuyordum!..Hangi zamanlarda,hangi ağaçlara konacağını bilemeyen kuşlar gibiydim işte!..Çocukluğumun tüm renklerini bulaştırıyordum konduğum dal yapraklarına,karıştığım bulutlara,
aştığım dağlara...Tepelerdeki rüzgar benden alıyordu hızını...Koşuyor..koşuyordum...

O zamana çok vardı daha.Sınava iyice hazırlanmalı,
muhakkak kazanmalıydım.Edindiğim bilgilere güveniyordum ama: ne olur, ne olmazdı gene de..
Soru-cevap şeklinde bilgiler içeren kalınca bir kitap vermişti öğretmenim. Hiç elimden düşürmedim onu bu zaman süresi içerisinde. Kırlarda koyun güderken durmadan o kitapta yazılanları okuyordum.
Türkçe, coğrafya, tarih, yurttaşlık bilgisi dersleriyle ilgili bilgilerimi pekiştirdim. Matematiğe hiç çalışmadım desem, doğru söylemiş olurum.Çünkü ben matematik dersi ve onu sayılara döken işlemleri çok iyi öğrenmiştim. Nasıl, nerede, ne zaman derseniz eğer; yanıtım davar arkasında olacak tabii!..Koyun ve kuzuları kurda kuşa kaptırmamak için uyumazken yani...Onları her akşam ağıla koyduğumda sayarken; her sabah kırlara doğru yollanırken....Hangi koyun hangi kuzuyu doğurdu deyip eşlerken...Ve...ve..koyunların öğle sıcağında bir gölgeye yatıp geviş getirdikleri sırada, çobanlık yapan arkadaşlarımla toprağa kazarak çizdiğimiz tablanın üzerinde ‘Dokuz Taş’ denilen oyunu oynarken öğrendim..Çok bilinmeyenli bir denkleme benzer bu oyun. İpucu niteliğini taşıyan dokuz taşını iyi yerlere koyar, sonuca ulaşacak ataklar yaparsan, rakibinin taşlarını esir alabilirsin..Bir nevi santranç işte!Problem çözmeyi, sağlama yapmayı o oyun sayesinde öğrendim. Her zaman söylerim; gene tekrarlarım: Rus Çarı Deli Petro ile arkadaş oldum daha o yaşlarda ben!..O akıllanmış olabilir ama ben hala deliyim!..

O oyunun bende yaptığı iyi etkiler yanında, kötü etkileri de olmadı değil.Kumar alışkanlığı!..
İnanmazsınız belki, tavlanın, altmış altının,
kaptıkaçtının, pokerin, piştinin, okeyin ustasıyım ben!..Varsa kendine güvenen, girsin sıraya!..Fakat asla YANIK oynamam. Peki ne kazandım acaba, derseniz eğer; usta olmak başka, para kazanmak amacıyla oynamak başka, derim. Zaten Türkiye’deki kumarhaneleri de benim yüzümden kapattılar. Belki oralara dadanırım, zengin olurum korkusuyla meclise verdiğim önerge kabul ediliverdi hemen. Bir de öldürülmemden korktular!..Kim ölmek ister Allah aşkına!.Onların sayesinde fakir bir vatandaş olarak yaşıyorum; sağ olsunlar!.Kıbrıs’a, Monte Karlo’ya,
Moskova’ya gidecek param da olmadığından apışıp kaldım vallahi!..Pişman olmuyor değilim hani, verdiğim önergeden..Benim için VETO hakkınızı kullanın ama kumarhaneleri kapatmayın, deseydim keşke!..Neden mi? Sınırlarımız ötesinden birileri gelip buralarda oyun oynar, döviz bırakır diye tabii..Ne demişler:”Sıçan sidiği,değirmen suyuna fayda.”

Değirmen nerede?
Su nerede?
Öğütülen ben oldum,
Dünya denen derede...

Kimi eledi, kimi beledi;
Kimi türkü söyledi....
Kimi yaptı somun ekmek,
Kimi de dilimledi...

Bu bir masal değil,
Gerçekti!..

Bazen; o yıllara doğru kayar hayalim..Kekik kokularını,
kantron çiçeklerinin güzelliğini, deve dikenlerinin mor gülle olan akrabalığını, ardıçların sımsıkı dalları arasına yuva yapan kuşlarla kurduğum dostlukları,
ateş böceklerinin avuçlarımda yıldızlaşmasını, evini sırtında taşıyan kaplumbağada hayrete düşmeyi (şimdi bana bakanlar yaşıyor bu duyguyu..), kardan,
yağmurdan, soğuk esen yelden korunmayı,
saklanmayı; dumanlı havanın, akşamın hüznünü duymayı; yılanlardan kaçmayı...hatta yaşamayı...hep o yıllar öğretti bana..Bir de özgürlüğe olan tutkuyu!..Bir yılkı atının yelelerine asılarak!..

Neredesin?

(devam edecek)