Martının biri çıkmış
Çatılardan birine
Utanır martıdan, sokulurum
İyice bir evime

Ben korkarım yüksekten
Martı korkusuz, dik durur
Dağlar yalvarır şehire
Biraz biraz sokulur

Ama hep çirkince
Kötücedir şehirler
Dağ sokulmak istedikçe
Şehir onu itikler

Penceremden izlerim
Bütün olan biteni
Şimdi şu martı ayırır
Dağlar ile şehiri

Şehri oluşturur
Lağım, çöp, kara duman
Oysa dağlarda durur
Kuşlar, çiçekler ve orman

Nemenem yüzsüzdür
Bu şehir dedikleri
Üstelik de küstahtır
Tanımaz çiçekleri

Martı da çıktığı
Çatıdan bakar bakar
Bir şehire bir dağa
Aklımızı karışlar

Der bana, korkmam yüksekten
Ve anlamam insanı
Koca dağ dururken, neden
İcat ettiniz saksıyı?

Anlamam şehrin dilinden
Diyemem, yaklaş dağlara
İndir cephelerini biraz,
Rezil olduk martıya