Muhtar kadrolarından eski bir kahvenin
ve soluk aldığımız tüm yerlerin
İnce belli ve zilli
Zil zurna, yarım hatırlık
Taş gibi hatırasına

Annen vardı, öper severdi seni
Gözlerinde hüzün bıraktı ve gitti
Güllü ay, Gülay?
Ölüm insanı,
delirtir mi?

Hep bir ihtimal var gözlerinde
Anlamsız ve amansızdır bakışların.
Kafanı kaldırıp bakışların, yükseklere
İnzivasıdır çatlak bütün kelebeklerinin
Kelebek kokulu parlak kanatlarının.
Hatta belki annenin
Son öptüğü yerden, öptüm diye
Islanır yanakların...

Güllü ay, Gülayım!
Sen dünyayı kaldıramadın
Kancık dünya seni plastik bir oyuncağa çevirdi.
Güllü ay, Gülayım.
Geçti günler döndü ay,
hüzün
Gözlerinde kaldı, gözlerinde eskidi

Kahverengi, pas kokulu eski kahvehanede
Bu şiir kafiyeli bitmesin diye
Bayat çay içip, seni hatırlayacağım.

Nerden baksan
-belki-
on beş sene sonra.

Güllü ay, Gülayım.
Zemberek, zehir zemberek
soktuğu yerden hatıraların
İşte o zaman dünyaya
senin gözünle ve hüznünle
Islak ve parlak
parlak ve ıslak, bakacağım...

Nerden baksan
on beş sene sonra.