Cep telefonu, bilgisayar, tablet girince hayatýmýza herkes kendi çapýnda þair, yazar... Durdurabilene aþk olsun. On beþ yaþýndaki de yazýyor seksen yaþýndaki de... Yazsýnlar bir þey dediðimiz yok, yazmak bir nevi terapidir, yeri gelir tedavidir, rahatlatýr insaný. Onda bir sýkýntý yok da, insan kendini Nobellik zannetti mi sýkýntý orada...

Geçmiþ zamanlarda yine edebiyat sitlerinden tanýdýðým bir abim vardý, ismi önemli deðil, durup durup Nobel almaktan bahseder, benim onlardan neyim eksik, derdi... Tabi biz direk suratýna çok þeyinin eksik olduðunu söylemez, söyleyemez, he he diye geçiþtirirdik... O rüyalarla yaþaya yaþaya ömrünü tüketti...

Yüz küsur seneden de fazla bir zamandýr veriliyor belki bu Nobel ödülleri... Bir dolu ülke edebiyat dalýnda ödül aldý Mýsýr’ýndan tut da, Ýrlanda’sýna, Kolombiya’sýna kadar, bizden de bir Orhan Pamuk çýktý þimdiye kadar edebiyatta hepsi o iþte... Onu da neden verdiklerini toplumca sorguladýk durduk, halada sorgularýz...

Þimdilerde artýk kalemle yazmak tamamen bitmese de çok aza indirgendi... Herkes klavye kahramaný... Aldýðý zaman eline bilgisayarý yaz babam yaz, dur durak bilmiyor, durdurabilene aþk olsun. Eser ekleme sýnýrý olmayan bazý sitelerde bakýyorum günde kýrk elli tane eser ekleyenler bile var. Bir bakýyorsunuz arkadaþ on beþ bin tane þiir yazmýþ. Siz de bir kendinize bakýyorsunuz yüz yüz elli tane ancak yazmýþsýnýz, insan bunalýma giriyor, yok þaka þaka bunalýma filan girilmiyor ama, nasýl bu kadar çok yazýyorlar diye de düþünemeden edemiyor insan, ona gelen ilhamlar bana niye gelemiyor diyor, içinden yüzlerine karþý...

Þimdilerde Türkiye’nin yarýsýndan fazlasý yazýyor, okuyanlara gelirsek, onlarda yazanlarýn onda biri kadar maþallah... Amanda aman, nazar mazar deðmesin... Orhan Pamuktan sonra bir iki Nobel Edebiyat ödülü daha çýkmalý yani... Ben bir iki dedim de siz üç beþ anlayýn...

Zaman zaman ben de kendimi kimselere göstermeden hissettirmeden överim, bir þey zannetme hissine kapýlýrým. Durup durup ’’Ben de güzel yazýyorum oðlum, hem þiir, hem öykü de hem denemede bir sürü de yazým var arslannnnn ben.’’ derim kendi kendime bunu... Egosu gereði her yazan, kalem klavye oynatanda yapar, ancak haddini de bilmek lazým nihayetinde...

Sitelerde birbirlerine yað çekenler yorumlarda tavan yapmýþ durumda. ’’Her yazýnýzý hasret ve özlemle bekliyoruz.’’ neler neler... ’’Sýrf sizin yazýlarýnýzý okumak için giriyorum bu siteye.’’ bitmez yað çekmeler ’’Sizi okurken adeta Kafka’yý okuyor gibiyim.’’ filan fiþmekan... Ufak at da civcivler yesin. Hele bir de hasbelkader bir iki kitabý çýktýysa, üç beþ tane de yakýnlarýna imzaladýysa, yazarýmýzýn, deðmeyin keyfine...

Hadi bakalým önümüzdeki yýllarda bir Nobel daha gelir mi gelmez mi artýk orasýný zaman ilerleyince göreceðiz... Bir de bakmýþsýn o Nobel’i alan vatandaþ ile ben eskiden hem Face’de hem de edebiyat sitesinin birinde arkadaþmýþýz. Ýþte o zaman havamý basarým billahi... ’’Tabi oðlum tabi biz onla beraber filan site de beraber kalem oynatýrdýk, birbirimizin yazýlarýna çok mesaj yazdýydýk, bakma, sonra o aldý baþýný gitti ta Nobel’e kadar.’’