ÇOCUKLAR

Son zamanlarda en keyifli sohbetleri yeðenim ile yapar oldum.Sorduðu sorulara, anlattýðý hikayelere gülmekten hiçbir iþ yapamaz oldum.Aslýnda moralimin çok bozuk olduðu bu dönemime ilaç oldu Serhatým.
Onun henüz bir aylýk olan bir kardeþi var ve þu aralar tek çocukken, bir anda ‘abi’ sýfatýnýn yükünü kaldýrmakta güçlük çekiyor. Çok sýkýldýðýný iddia ederek bize taþýnmasýna en çok annem ve ben sevindik.Kardeþinin de onu uðurladýðýný hatta el salladýðýný anlattýðý anýlarýna ‘Aaaa ne hoþ’ derken annemle birbirimize bakar olduk.
Televizyon kumandasýný tekeline alýþýna, sevdiði dizi bittiðinde ‘Nedeeeeeeeeeeeen bitti?’ diye aðlayýþýna, ‘Hala, trip yapmak ne demek, mimar ne demek, sen neden yüzünü devamlý boyuyorsun?’ gibi sorularýna cevap aramak bile çok keyifli. Evimize neþe geldi.
Bugün ona evlerinde televizyonda ne izlediklerini sordum.Aynen aktarýyorum.
‘Þimdi eve ben geldiðimde bilgisayarda biþey izlemek istemezsem televizyonu açýyorum.Çizgi film, çizgi film, çizgi film, çizgi film diyorum annemle babamda film, film, film diyorlar’
‘Eeee, sonra ne izliyorsunuz halam?’
‘Annemle babam da çizgi film izliyorlar’ dedi.Bu bir uyarýydý ‘Eðer benim istediðim kanal dýþýnda bir þey izlemek istersen, annemle babam bunu baþaramadý sen de baþaramazsýn, hiç uðraþma bence!’ demekti.Ben haddimi bilirim yahu.
Evde birinin biraz daha otoriter olmasý konusundaki araþtýrmalar sonucunda bu görevin bana tahsis edilmesi canýmý sýkmakta.Yemek konusundaki aðýtlarda annemin ‘Yardým et lütfen’ bakýþlarýný üzerimde hissettiðimde ‘Ne oluyor yine, neden anne yemek yenmiyor?’ diyebiliyorum sadece.Kýyamýyorum.
Anne olma ihtimalimi düþünüce, bu iþin beni aþtýðýna karar verdim.Keyifli bir o kadar da hassas bir görev sanki.Bir bedenin nefes almasýna aracýlýk yapýp, canýnýzdan bir can dünyaya getirmek zaten çok ilginç. Anne olmak? Hoþ olabilirdi. Eee, evlilik yaþýný da geçme sýnýrýndayým, bu konuyu düþünmek lazým:)