Yüreðimin söküklerini dikmeyi baþaramadým yine... O kadar derin bir yýrtýk ki... Kör bir býçak, en ince ayrýntýsýna kadar lime lime budadý gitti aniden... acýmadan... umarsýzca...

Acým o kadar derin, sýzým o kadar ince ki, yangýn yerine dönüyor tüm bedenim, tir tir titriyor ellerim...

Var mýdýr acaba duygularýn en orta yeri?... çizgisi, sýnýrý, baþlýðý, geliþi, sonu...

Bembeyaz bir papatyada "seviyor mu? sevmiyor mu?" yanýtýný aramak gibi masum...

Uçurtmanýn engin semalarda en havalý haliyle süzülmesi kadar eþsiz...

Kýrmýzý karýn yaðmasýný bekleyenler gibi hayali...

Hiç umulmadýk bir anda gelen hediye paketi gibi sürpriz...

Yani karýþýk duygular... Baþlýðý, geliþi, sonu var mýdýr ki?... Saðlammý dýr?... Söküðü var mýdýr?... Dikmek gerekir mi?... Sizce?...