Uzun zamandır gerçek anlamda göremiyormuşum seni gözlüklerimin yüzünden... Yeni anladım... Geçen gece, iç sesimi dinleyerek aniden biletini kestim en eski arkadaşım gözlüklerimin...

Haftalar sonra neyi tam olarak anladım biliyor musun?... Meğer ben seni gözümde ne kadar çok büyütmüşüm, hiçbir yerlere sığdıramamışım, pamuklara sarıp sarmalamış, anlamsızca göklere çıkarmışım... Oysa düşününce geçmiş günleri, neler yaşatmamıştın ki bana?... İnancım kalmamıştı sayende aşka, en özel günlerimizde bile, en hırçın fırtınalar baş köşede yerini alırdı... Acılar, yaşanan günlere inat, karşımıza dimdik dikilir, hüzünler uzaktan el sallardı... Kalbime sık sık gül dikeni batar, yüreğimin en derin yerini hızla çizer, en ince yerine kadar kanatırdı...

Ve ben onca olumsuzluğa sadece gülümserdim, dimdik bakışla... Artık gözlüklerim yok... Yüreğim de, gözlerim de özgür artık... Olabildiğince... Ve ben hala gülüyorum... Ama artık sadece geleceğe.... Benden geçmişte kalan tek şey; kırık bir gözlük... Buğulu camlarıyla...