Çok çok küçük yaşlarda, çocukluğumun başlarındaydım... Bizim oralarda, -güneyde- yazları çok sıcak olduğu için küçük çocukları olan aileler, -olanakları ölçüsünde- çocukların sıcaktan etkilenmemesi için, üç aylığına yaylaya taşınırlar.

İşte, bizim de yaylaya taşındığımız, hatırladığım ilk yaz göçünün başlarında, yayladaki evimizin bulunduğu sokağın müdavimi olan bir köpek tanımış ve onu çok sevmiştim. Çünkü, -o dönemdeki- yalnızlığımın ilk ve tek paylaşımcısıydı. Bizim sokağın değişmeyen -ve bizden önce de var olduğunu düşündüğüm- tek siması olan o dişi köpeğin bizim evin önünden pek ayrılmamasını "o da beni seviyor" şeklinde yorumlamıştım.

Çok büyük olduğu için -ben bilmiyor olsam da- bir adının olduğunu düşündüğümden olsa gerek ona bir ad koymamıştım. Aslında, ona "Karabaş" demeyi çok istiyordum ama, "Karabaş" diye seslendiğimde sanki bana, "benim adım Karabaş değil" deyip, darılarak, çekip gitmesinden korktuğum için hiç demedim, diyemedim...

Yayladaki ilk ve tek arkadaşım olan sokak arkadaşım yazın ortasına doğru yavruladı. Şimdi, doğurduğu yavruların sayısını hatırlamıyorum, çünkü, o zamanlar sayıları bilmiyordum ama, ilk kez bu kadar çok köpek yavrusunu bir arada gördüğümü söyleyebilirim.

Hemen, içlerinden bir tanesini kendime arkadaş edindim, kendimce. Annesinden sonra çocuğuyla da arkadaş olmuştum işte. Hem, o da benim gibi çok küçüktü...

Onu, evimize getirmeyi hiç düşünmedim bile... Çünkü, bizim oralarda -o yıllarda- hayvan, sadece sahibine bir şeyler veriyorsa beslenirdi: tavuk, eti ve yumurtası için; koyun, yünü ve sütü için... "Köpeğin ailemize ne katkısı olurdu ki?" sorusuna bulamadığım yanıt nedeniyle, yeni arkadaşıma annesinin evi olan sokakta bakmaya, onunla sokakta arkadaşlık etmeye başladım...

Ona kendi adımı verdim; Panço Villa... Panço`nun kılları diğer kardeşlerinden farklı bir renk yapısına sahipti... Beyaz zemin üzerinde bölge bölge simsiyah tüyleri vardı... Onu seçmemin nedeni, belki de babamın tuttuğu takımın renklerinin siyah-beyaz olmasından, belki de -o zamanlar farkına varmadığım- zıt renklere olan beğenimden kaynaklanıyordu; bilmiyorum ama bir şekilde seçmiştim işte onu...

Annemin bana verdiği ekmek arası yiyecekleri onunla bölüşmek istiyordum ama, o henüz dişlerini kullanmayı bilmiyordu. "Ye Panço, hadi ye!" diyerek verdiğim yiyecekleri annesi yiyor, o da annesinden süt emiyordu. Anladım ki, ona o döneminde sadece süt lazımdı. Eve girip sessizce mutfağa sızarak gizlice bir kaba koyduğum sütü getirip onun önüne koydum...

O da ne!..

Sadece, Panço değil kardeşleri de doluştular tabağın etrafına... Çocukluk mu, sahiplenmek güdüsüyle mi bilmiyorum, ama buna çok kızmıştım... Hemen, diğer kardeşlerini kovaladım, tabağın etrafından ve sadece Panço`yu kucağıma alarak, tabakla birlikte taşların üst üste dizilmesiyle oluşturulmuş avlu duvarının diğer tarafına götürerek, ona içirmeye başladım... Çünkü o, sadece o benimdi, diğerleri değil!.. "Başkaları da onlara baksın," diye düşünmüş, kendi köpeğimin aç kalacağından korkmuştum...

Bir ay kadar geçmedi, Panço büyümeye başladı... hem, benden de hızlı!.. O zamanlar köpeklerin normal gelişimini bir yılda tamamladıklarını bilmediğim için çok şaşırmıştım onun hızla büyümesine ama, aynı zamanda da bu durumdan çok keyif alıyordum. Çünkü, ilk kez bir şeyler yetiştiriyor, büyütüyordum...

Biz, yayla sezonu sonunda, yaşadığımız şehre geri döneceğimiz zaman onun büyümüş olmasını, annesi gibi kendi yiyeceğini bulabilmesini istiyordum. Yaylacıların göçünden sonra, yaylanın ıssızlaşması, sakinleşmesi hiç umurumda değildi, çünkü annesi her mevsimde bu yaylada kalıyordu ve yaşıyordu. Demek ki, bir şekilde yiyecek bulabiliyordu, "öyleyse, Panço da bulabilirdi" diye düşünüyordum... onu hızla büyütmeliyim...

Günlerim neşe içinde geçiyordu. Annem de onunla olan ilişkimi kabullenmiş, izin vermişti; "Evin içine olmaz ama, akşamları bahçemize alabilirsin" diyerek...

İşte böyle bir gün, Panço`yu da yanıma alarak yaylanın çarşısında gezmeye çıktım. Yaşayacağı yeri tanısın, öğrensin ki benim yokluğumda yabancılık, yalnızlık çekmesin istiyordum. Dursun kasabı, fırıncı Mithat`ı, bakkal İsmet amcaları öğretecektim ona... Hepsi babamın arkadaşlarıydı ve çok iyi insanlardı. Yakın bir süre sonra biz gidince Panço`ya yiyecek konusunda yardımcı olmalarını isteyecektim.

Yaylamızın ortadan ikiye ayıran ana cadde, iki aracın karşılıklı geçmesine, çok az bölümde izin veren bir caddeydi ama, o an boştu ve bulunduğumuz bölümü iki aracın rahatlıkla geçebilecekleri genişlikteydi... Onu yere bırakarak verdiğim komutlarla benimle birlikte yürümeyi öğretiyordum o boş caddede...

Birden karşıdan bir kamyon belirdi, arkamızdan da köyün otobüsünün kornası...Panikleyerek kenara kaçtım ama, o, yolun ortasında kaldı... ne otobüse, ne de kamyona bakıyordu, sadece ama sadece bana bakıyordu; "Panço kooooş" diye bağırdım... O, tam bana doğru hareket etmişti ki, kamyonun arka tekeri onu ezdi, geçti...

Hayatımda ilk kez, çok sevdiğim birini, benim olan bir şeyi kaybetmiştim... Ölümün ne olduğunu bilmeden, onun öldüğünü gördüm... Yerde yatan cansız bedenine yaklaşamadım bile... Koşarak, kaçar gibi eve, anneme gittim...

Annem; "Üzülme oğlum, onun hayatı bu kadarmış... hem bak, bu kadarcık kısa hayatının son anına kadar seni mutlu etti... zamanla unutursun... acılar sadece yaşanmak için değil, unutulmak içindir de" dediğinde, daha da üzüldüm, "Nasıl unuturum..."
Daha sonra ağabeylerim de benzer şeyler söyledi; "zamanla unutursun"... "büyüyünce unutursun..."
Ama, ben onu hiç unutmadım ve ölünceye kadar da unutmayacağım... Çünkü o, bana; sevdiklerimi... hem de sınırsız sonsuz bir sevgiyle sevdiklerimi de bir gün kaybedebileceğimi öğreten ilk öğretmenimdi....


Orkun Levent Boya