insan,tekerlek sayesinde davetlisi olmuþtur uzaklarýn…oralarda nelerle karþýlaþacaðýnýn kaygýsýný taþýsa da yürek; durmadan açar göç yollarýný…üstüne bindiði tekerlekler öyle bir hýzlý ulaþtýrýr ki onu gitmek istediði yere; bir orada, bir burada olma durumuyla karþýlaþýr insan…yani bir gün içinde bir çok kentte,bir çok ülkede, hatta bir çok kýtada birden olabilir ve bir þarkýnýn içinde bulabilir kendini;

“akþamýn olduðu yerde
bekle diyorsun,gelmiyorsun”

merak ettim þimdi; içinizden kaç kiþi bu þarkýnýn taþýdýðý hüzne kurban gitmiþtir,diye…ben mi? ben, her günün akþamýnda söylerim bu þarkýyý ve her gece yeniden ölürüm!..her gece cenazemi kaldýrýr yýldýzlar; aðýr aksak yürüyüþleriyle götürüp,uzak bir iklimin sýcak topraðýna gömerler beni; yanarým!..cehennemi yaþamanýn aynasýdýr bu!..iþte bu yüzden cenneti özleyecek zaman bulurum kendime.cennetse cehennemi doðurur her zaman...ve insan, cehennemi yaþamaktan korkmadýðý sürece insan oluyor nedense!.. nasýl þeyse!..

cehennemi yaþamanýn bir çok örnekleri vardýr; iþte bunlardan biri size:bir otobüs yolcuðu an’ý!..mesafe epey uzun ve yaþanacak sýkýntýlý saatlerde bir hayli çok…tam dört saat! ..
bu cehenneme girebilmek için bilet buldum sevincini yaþamayanýmýz yoktur sanýrým.özellikle bayram günlerinde,hafta sonu tatillerinde…bu ülkenin içinden çýkamadýðý en önemli problemlerin baþýnda gelir bu aslýnda...geçtim belediye sýnýrlarý içinde seyreden toplu taþýma araçlarýný,þehirler arasý yolculuklarda bile ayakta yolculuk yaptýðýmýz çok olmuþtur.sakýn bilet buldum, diye sevinmeyin! çünkü; baþýnýza gelecekler, gelecektir gene de!..yani siz de benim yaþadýklarýmý yaþayacak,bana hak vereceksiniz günün birinde… medeniyetler çatýþmasýndan býkan bir dünyalý olarak,kader çatýþmasýna doðru kayacak,aldanacaksýnýz…hiç üzülmeyin ama,çünkü; yaþamanýn kendisi aldanmadýr. olaya bu gözle bakýp deðerlendirin ki,çekici gelsin yaþamak!..ya ölüm!..o, aldanmanýn bize sunduðu ödüldür bence!..yollara serip beklemek gerek baþýný!..silahlarýn ucuna takýp bayraklaþtýrmak,namus bataklýðýnda çiçeklemek,ilaç kutularýnda hap yapmak gerekir ki; bu ülkenin yeni doðan çocuklarýna umut olsun!..

galiba,konudan gene uzaklaþtým; huyum kurusun!..

yaþadýðým ilçeye Adapazarý’ndan hareket eden, on üç otobüsünde yer buldum nihayet; iki numara!..iki numaralý koltuðu bulmam tesadüf müdür, deðil midir bilmiyorum ama,iki numaralý vatandaþ olduðumu mühürledi iyice,neyse!..otobüsün kalkýþ saatine beþ dakika var; tuvalete gitmeliyim…muavine haber verip,koþtum tuvalete.ne yalan söyleyeyim,ellerimi yýkayacak zamaným olmadýðýndan taharetsiz kalktým tuvaletten.ne kapýlara dokundum,ne musluklara; külotumda hiç sevmediðim bir ýslaklýk!..sanki tuvalete deðil,altýma yapmýþým çiþimi…sözde modern tuvaletler yapýlmýþtý dinlenme tesislerine,terminallere,garlara,neredeee!..ne tuvalet kaðýdý var,ne sabun!..bozuk musluklardan akan sular var sadece...eminim onlar da mikropludur; zaten nerede görülmüþ benim temiz akan suyum!..

neyse,koþarak gelip bindim,harekete hazýr otobüse.ne göreyim!..dev gibi bir kadýn oturmuþ bir numaralý koltuða,yanýna da dört beþ yaþlarýndaki kýzýný iliþtirmiþ; bana yer yok!..

”biletli misiniz hanýmefendi? ” dedim utana sýkýla.

”hayýr! .” dedi.

”o zaman iki numaralý koltuk benim yerim,çocuðunuzu kucaðýnýza alýrsanýz,iyi olur.”

kadýn, çocuðu kucaðýna aldý ama, ben hala yanlýþ yaptýðýmý düþüne düþüne oturmaya çalýþtým açýlan yere. çünkü; dört yaþýndaki çocuk kadar küçülmem gerekiyordu açýlan yere oturabilmem için; ne mümkün!..önce dümdüz oturdum; popomun yarýsý koridora taþtý; yamuldum gittim!..aradaki boþluða düþmeyeyim diye kolluktan yardým istedim,boþa çaktým…üstelik fýsýldadý kolluk bana;

”poponun yarýsýný kes de bana ver! .”

aman tanrým ne yapsam,þimdi düþeceðim!..terler de akmaya baþladý býyýklarýmdan,saç diplerimden; bunaldým…acaba kadýna dönüp:

“ben ayakta giderim, çocuðunuzu tekrar oturtun “

mu desem, diye geçirdim içinden,hemen vazgeçtim; ya kabul ederse!..demeyeceðim iþte; hem biletsiz yolculuk yapan o; ayakta gitmek de onun hakký, bana ne oluyorsa!..çok da genç daha,nasýl olur da yerimi kapar böyle; hiç mi utanma sýkýlma yok bunda!..

bütün cesaretimi toplayýp þöyle bir ittirdim kadýný; sýcacýk ve taþ gibi!..deðil kendime yer açabilmek,kýmýldatamadým bile!..annem de böyle þiþmandý ama,o yumuþacýktý!..ne zaman kucaðýna otursam,pamuk yýðýnýna gömülür gibi gömülürdüm!..ah annem,keþke sen olsaydýn yaný baþýmda oturan; alýverirdin beni kucaðýna,biterdi derdim…bunlarý düþünürken öylece o kýz çocuðuna baktým; kýskandým mý ne!..oysa onun hiçbir suçu yoktu benim yaþadýðým çaresizlikte….biraz daha dikkatli bakýnca,onun da rahat bir yolculuk yapmadýðýný gördüm; içim yandý…zavallý, þoför koltuðu ile annesinin kocaman memeleri arasýna sýkýþmýþ,ter içinde kalmýþtý.onu öyle görmeye dayanamadým..bütün kinimi yüreðimde susturup;

”çocuðu kucaðýma verir misiniz lütfen” dedim.

“yok yok,olmaz dedi kadýn, zaten siz rahat oturamýyorsunuz”

bak sen hele! .yüzsüzlüðün böylesine eþeklik denir valla…ne kadar da piþkin, bir de dalga geçiyor benimle; görürsün þimdi sen,küstüm iþte!..küstüm de ne yaptým sanki; kadýna arkamý döndüm, ayaklarýmý koridordan geçirip dayadým üç numaralý koltuðun kenarýna…þoför ve yola bakmaktan kurtuldum böylece ve üç numaralý koltukta oturan kiþiye bakmaya baþladým bu kez…kolluðu da kaldýrýp önden belime dayadým,üzerinden kollarýmý sarkýtýp çocuklar gibi sallamaya baþladým,oh be!..”sýrtýný ya daða,ya beye dayayacaksýn” diyen atasözü düþtü bu kez aklýma ya; daðlar yol kenarýndan geçip gitti,arkamý dayadýðým kiþi de bey olmayýnca kendime biraz daha acýdým... Ýnsan, acý duyduðu zamanlarda da gülüyor biliyor musunuz; gülmeye baþladým…öyle sesli deðil caným,pýstacýk!..beni gören biri olsa deli sanacak þimdi, eyvah!..der demez üç numaralý koltukta oturan haným yetiþti imdadýma:

“nereye kadar yolculuk? ”

çok rahatým ya;

“otobüs nereye kadar giderse,oraya” dedim bir çýrpýda.

anlaþýlan, o da geçmiþti dalgasýný benimle ama, benden böyle bir yanýt beklemediði için olacak,çok bozuldu doðrusu!..ne huysuz biri olduðumu,yaþadýðým eziyeti hak ettiðmi düþündü belki de kim bilir!..o ne düþündü bilemem ama,benimle ilk konuþan o idi, bozuldu diye de kesemezdi konuþmasýný..bile bile lafý uzattým:

“siz nereye? ”

“kýzýmýn yanýna öðretmen” dedi.

hay Allah,benim öðretmen olduðumu da biliyor demek ki diye geçirdim içimden...beni tanýmasýna imkan yoktu çünkü; onu ilk kez görüyordum.acaba ben mi yanlýþ anladým,kýzý mý öðretmen” diye de ikileme düþtüm.her sorduðum soruya böyle ikircikli yanýt vereceðinden korktuðum için de sustum çaresiz...

bir hayli yol gittim böylece ama,belim de iyice inceldi kolluk ile kadýn arasýnda; kýla döndü…hani iki çocuk beni ip yerine kullanýp bezirgan baþý oyununa tutuþsa, kopacaðým belimden…birisi belden aþaðýmý,diðeri belden yukarýmý kapýp kaçacaklar...bir daha nerede,ne zaman birleþir bir Tayyibe ederim,gözetle!..benimle oyun oynayan o iki çocuk gelip oturdu bu kez hayalime; birisi mavi gözlü erkek,diðeri sarýþýn bir kýz çocuðu…bir hayli çekiþtirdiler beni,didik didik oldum...hoþuma da gitti hani, yine gülümsedim…tam da bulmuþtum içinde kaybolduðum hayali,rahat yok ki; muavinin bozdu týlsýmýmý;

“ayaklarýnýzý toplayýn lütfen,geçeyim! ..”

sanki nehir atlayacak mübarek,þunun þurasý bir adýmlýk gideceði yer; kaldýr bacaðýný atla geç; hayalimin içine ettin!..ona bunu anlatmak mümkün olmadýðý için,aðzýmý bile açmadým. Kuzu kuzu ayaklarýmý toplayýp ona yol açtým; muavin de dizlerime sürtüne sürtüne þoförün yanýna geçip,ön camýn önünden yolcu listesini aldý,yolculara yöneldi.daha önce sol yanýmda,þimdi arkamda oturan ve beni yerimden eden hanýma sordu ilk soruyu;

“abla ücret! ..”

“yok dedi kadýn,beni buraya þoför oturttu,az sonra da ineceðim.”

“tamam” diye yanýt verdi muavin ama benim tüylerim ayaða kalktý…düpedüz insan kayýrmanýn,yüzsüzlüðün daniskasýydý bu!..hem ücret ödeme,hem iki kiþilik yerde yolculuk yap,hem de onca yol gel…olacak iþ mi bu!..sabýr denen taþ nasýl çatlarmýþ gör bakalým sen,diyecektim ya,diyemedim!..anlam veremediðim bir acýma duygusu yapýþtý yüreðime,býrakmadý!..acýdým da ne oldu peki; o inene kadar terledim,terledikçe belim inceldi...neredeyse Banu Alkan’ýn ölçülerinde biri olacaðým,kimsenin haberi yok!..ah,bir de boyum uzun olsaydý,ne gezer,ben cüce!..

nihayet,birkaç kilometre ötede kadýn indi otobüsten.o inmek için ayaða kalktýðýnda bir þey fark ettim; kadýn hamileydi!..bunu anladýðým an,sabrýmýn taþmadýðýna,kadýna kötü þeyler söyleyip kendimi küçük düþürmediðime; aksine insana katlanmanýn insaný yücelttiðine bir kez daha þahit oldum…sonuçta bütün olumsuzluklar an gelip bitiyordu…olumlu þeyler de bitiyordu aslýnda,biten ömürle birlikte…zaman dönme dolabýn ta kendisiydi!..içine binenlerle birlikte dönerken hýzlanýyor,yavaþlýyor,duruyor,bozuluyor,kýrýlýyor derken her konumunda boþalýyordu koltuklarý…yukarýya çýkanlar kum tanesi gibi görüyordu aþaðýdakileri; aþaðýda kalanlar güneþ sanýyordu yukarýdakileri…onlarýn olduðu yere çýkmak istiyorlar,umudu yaratýyorlardý yüreklerinde…bu dönüþ sýrasýnda düþenler de oluyordu elbet!..bunlar þairlerdi,sanatçýlardý,delilerdi ve de çocuklar…

yol bitti…eve gelir gelmez, ilk iþim belimi ölçmek oldu; tam beþ santimetre incelmiþti belim…en dar eteðimi,pantolonumu,çok sevdiðim belden kesik elbisemi giyebilirdim artýk.kalýn belimi sarmaktan býkan sevgilim,bendeki deðiþmeyi görüp mutlu olacak,” ince belli yarim” diyerek kucaklayacaktý beni ya; bundan daha güzel ne olabilirdi!..

siz de ince bir bele sahip olmak istiyorsanýz eðer; þiþman bir kadýnýn yanýnda yolculuk yapýn emi! ..