Nefes alıp vermek gibi rutine bağlamıştı hayatı, yaşamak için, her gün aynı şeyleri yapmayı gayet doğal, aksinin ise yaşamla bağdaşmadığı kanaatindeydi. Bu kanaatin huzuru ile balkona çıktı elindeki çayla.
Gün yeni doğuyordu, yeni demlenmekte olan bir çay gibi hava kızıldı. Taze günden bir yudum çekti, hayatın kendisine bir dudak payı bırakmamış olmasına kızdı. İçeri girdi. Hem üşümüştü de, dolaptan kahverengi örgü ceketini aldı. Ekmeğinin üzerine tereyağı sürüp çam balı ile tatlandırdı. Çayına baktı tatsızdı. Oldum olası çay yapmayı beceremem, lanet olası rutinlerimden biriside bu olsa gerek dedi,
Sonra gözü açık olan balkon kapısına takıldı. Rüzgârın etkisi ile perde odanın içinde bir peri edası ile uçuşuyordu. O an kendini her gün aynı şeyleri yapan bir kalas gibi hissetti. Ve bu perde perisinin kendisine hayat verdiğini, sahte bir pinokyoydu artık. Bu pinokyo hali ile kendi kendine şöyle dedi;
Madem Pinokyoyum o halde yalan söylersem burnum uzar, bu yüzden artık ne kendimi ne de başkalarını kandıramam. O yüzden doğruyu söyleyeceğim.
Bu bir birinin aynısı hayattan çok sıkıldım. Artık aynı filmi tekrar, tekrar izlemek istemiyorum. Çünkü her günün sonunu biliyorum. UYKU.
Yo buna daha fazla devam edemem dedi. Tam ve kesin bir uykuya karar verdi. Tekrar uyanıp tekrar uyuması gerekmeyen bir uykuya,
Eline bir kâğıt kalem aldı,
“Ölümümden kendinizi sorumlu falan tutmayın, çünkü hiç birinize uğruna ölecek kadar çok değer vermiyorum. Hatta hiç birinizi yaşama sebebim olacak kadar da sevmiyorum. En kötüsü ben sizin kadar aptal olamıyorum. Bir şeyi anlamak için, yüz defa aynı şeyi yapmam gerekmiyor.
Hayat eğer bir okulsa, 20 bin iş günü aynı iş yerine gidip gelip, aynı şeyleri yaparak yeni şeyler öğreneceğime inanmanın bir alemi yok. Ben artık sıkıldım. Sizin aksinize benim zamanım değerli, mümkün olan en kısa sürede ölüp, ne yapmam gerekiyorsa onu yapmak istiyorum. Bu dünyada daha fazla zaman kaybetmek istemiyorum. Çünkü orada mantıklı bir işin, beni beklediğinden eminim. Eğer yanılıyorsam orada da böyle bir şey yoksa oradan da ölür, başka bir yer bulurum.
Hadi eyvallah ben gidiyorum. Size can sıkıcı hayatınızda başarılar dilerim”

Yazdı ve koşarak, balkondan aşağı atladı.
Evi on üçüncü kattaydı. Önce yukarı doğru atlamasının etkisiyle biraz yukarı doğru çıktı. Sonra ulaşabileceği son yüksekliğe ulaşıp düşmeye başladı.
Bu düşüş süreci hiç planlamadığı bir şekilde, hızlandırırmış bir ömür gibi devam ediyordu.
Zaten yaşam dediği şey neydi ki, şuandan ölümüne geçecek zaman dilimi,
Ölümü birkaç saniye öteye koyduğu için, yaşam dediği şeyde bu bir iki saniyeye sığacaktı. Yani bir tür hayatın yoğunlaştırırmış hali.
Mmm, bu nasıl tarif edilir ki?
Hele bir de tarif etmeye çalıştığım şeyi düşmemiş birine anlatmamaya çalışıyorsam.
Yapamam,
O yüzden en iyisi siz kendi düşünüzü kendiniz yaşayın, ağır, ağır. Kendinizi şuandan ölüme kadar, yani yere çakılana kadar geçecek sürenin, oldukça heyecan verici olacağına inandırın. Çünkü ben öyle yaptım. Kendimi boşluğa bıraktığımda, çok heyecanlanacağımı, çok mutlu olacağımı, kısada olsa çok iyi vakit geçireceğimi, düşündüm. Balkondaki son anımda, harikulade ve tüm insanlarınkinden farklı, sıra dışı ayrıca, ayrıcalıklı bir ömrün beni beklediği kanaatindeydim.
Oysa hiç biri olmadı.
Bir birinin aynısı birkaç saniyenin ardından, yere çakıldım.
Ve öldüm.
Sizler gibi,
Sadece daha hızlı.