"Bütün şiirlerde; kaldırımları, bütün kaldırımlarda; büyük bir şiiri arıyordum" o şiir şehirde... Ve sonra...? Ben bu şov sehirde ne arıyorum..."Bütün kemikleri kırılmış bir çığlığı yürek diye peşimden sürüklüyorum!..." Uçması yasaklanmış bir kuş olmaktansa; küllerimi savura savura, soluk benizli gardiyanlara inat, deniz bakışlı bir göçmen kuşun kanadına paryalıyorum kendimi...Ve sanki uzun zamandır acıyla bu şehri arşınlamamış da kocaman bir maviliği kucaklamış gibi kollarım delice mavi kokuyor... Fakat giderken götürdüğüm kızıl elmaları koparttığım dallar ağlıyor geride... Kırık bir dal gibi gidiyorum ben de... 'Yeryüzü bu kadar genişken, bize açılan odalar neden bukadar dar!?!' diye beraber düşündüğümüz, inşirahı düşlediğimiz, hayaller dokuduğumuz, garib dostlarımın aydınlık yüzlerini ıslak yastıklara gömüp gidiyorum... Ve gittikçe bileniyorum...
zaman:biriekimin:kekrebirdemi

Sesindeki yakınlık...Sesindeki uzaklık...İmtehanım olsun!Özgürlüğü, Anadoluyu, İstanbul'u sever gibi sevdiğim dostum... SOM bir dostluk bizimkisi... Mızıkçı değil ama ölesiye hüzünbaz..."Birbirine açılan sokakların, birbirine kapalı çocukları" olmamız için çok uğraştılar ama olmadı... İçimde bir yığın cümle... Elimde bulanık kelimeler... Kırık bir testiden sızabiliyor ancak ifadeler... Ne desem yarım... Ne desem eksik... Hep kahır! Bıkmıyoruz lakin...
'Acıya dair ne varsa severim, çekmediğim varsa ona da talibim!'derken; bu 'kelam mermileri' kalbindeki karanlık noktadan namluya oradan da yüreğimin tam ortasina dogru akıyordu... Bilemedin!...
Bilirim; KANAMAK hoşuna gidiyor biraz da!...Ama çamuruna şükrettiğim Rabbim'in rızası için kır aklındaki olumsuz, bitap düşüren kafesleri...(Belki birgün bulunur bir gevşek parmaklık...)Ve şehir ışıklarının okuyla yaralı gecenin titrek bağrında susarak ve susayarak dua et ki:Dünyanın bütün kuşları havalansın aklında...
yer:yedikuledekisekizincikulem