"Ey su gittin gideli herkes kuyunun taşlarını sayar da,

kimse kuyuya taş atma demez!"


YAPI DAVRANIŞI DOĞURUR!

Öğrenme hızımız değişim hızımızın önüne geçmezse doğru şekilde değişemeyiz. Ama yine de biz kullansak da kullanamsak da fıtratımızın denizler gibi olumsuzlukları, önyargıları dışarı atma kabiliyeti vardır diye düşünüyorum! Yeni düşüncelere (ki tefekkür bir ibadettir) yelken açmaya çalışan veyahut bu yolda yol almak için çırpınan insanlara "Her insan düşündüğünü sanır oysa tek yaptığı ön yargılarını yeniden düzenlemektir!" sözün telkin ederek, (Her öğrenilen veyahut değişen fikrin önyargı olduğunu iddia ederek) öğrenilmiş çaresizliği aşılamaktan öteye geçebilir miyiz?..Ayrıca psikolojik çaresizlikler fiziksel tepkileri de etkiler...

Belki ben de "hüzünbaz" biriyim...Tabiki hüzünlerimiz ve kaygılarımız olacak. Kaygı bazen birçok motivasyondan daha tetikleyici ve sonuca ulaşmamızda yardımcı faktörlerden biri olarak karşımıza çıkabiliyor... Lakin bu ya hep ya hiç mantığına dayalı yaklaşımlar nedeniyle yılladır şahsi ve toplumsal hayatımızda maddi manevi derin yaralar açtığımızı veyahut başkaları tarafından yaralandığımızı düşünüyorum! Bu tutumlar, nice gülleri daha tohum-day-ken açmadan solmaktan yana bıktırır diye korkuyorum! Oysa ben inanıyorum ki; aklı ağrıyan her insanda kendi içindeki ve toplumdaki putları, önyargıları kıracak potansiyel vardır!

Bazı eşiklerden geçerken aklımızın ve belki yüreğimizin ağrısı içimizdeki kuyuların bulanmasına, dilimizin dolanmasına, düğümlenmesine vesile olabilir. Lakin "sonsuz tabakalı gerçek: hayat&ölüm" arasında birileri saate bakarken, birileri düş kuruyorsa; kırılmayacak tabu, silinmeyecek önyargı yoktur! Bu yolda ne kadar gönül yaşı feda etsek azdır! İnsan duymadıkları, görmedikleriyle bile yüreği kabaran bir varlıktır çünkü...Fakat biz bu değişimin, dirilişin neresindeydik, nersindeyiz ve neresinde olabiliriz burası tartışılır! Herhangi birinin yada kendi fikirlerimizin istisnasız doğruluğunu kabul edersek zihnen birilerine veya kendi benliğimize kul-köle olmayı kabul etmiş olmaz mıyız?

Son olarak "her düşünen insanın aslında tek yaptığının önyargılarını yeniden düzenlemek olduğu" önyargısına sahip dostlarıma kekre bir hüzünle şunu diyebilirim ki; dün gece güneşi izledim sabaha kadar...

"umut kesilmiyorsa dostlarım
kesip
barikatlar kurarak kangrenli gövdemizden
şurda güneşe ne kaldı..."İlhami Çiçek

Diderot'un bahsettiği genç bir ressamın resim yapmaya başlarken diz çöküp ettiği duaya amin demekten kendimi alamıyorum!: Rabbim beni modelden kurtar!